En güzel umutların olduğu aşklar, hep kimsesiz kaldı...
Hiç bitmeyecek sanılan,
Yaşanılan duyguların,
Bir katili var artık!
Sevme umudunu yitirmiş kalpler, küskün ve yorgun…
Sevdanın olmadığı hayatlarda, kalplerimize vurduğumuz prangalarla,
Bitkisel yaşamı soluyoruz en derinden...
Evet üzülmüyoruz!
Kırılmıyoruz artık!
Kalplerimiz konforlu bir hayatın içinde,
Pili bitmemiş, saat gibi işliyor umarsızca…
İçeriği basit vedalara dayanan ve iz bırakmayan,
Küçük sevdalara, büyük imzalar atmakta yok artık!
"Aşk" sanılan kalp sancıları da inandırıcılığını kaybetti...
Biteceğini bildiğin hikayede, rol almak istemiyorsun belki...
Aldatmanın, aldatılmanın normalleştirildiği bu hayatta,
Korkuların bu kadar yoğunken, neyi gönlünce yaşayabilirsin ki?
Bazen susmaktır aldatışın, içine atmaktır!
Söylediklerin değil, söyleyemediklerindir ihanetin...
Yaralarını gizlemendir,
Yersiz gülmelerindir mutsuzluğun…
İşte sonunda gebesindir, hikayeden sevmelere…
Kahramansız ölmelere...
