Matematik… Kimi için rüya, kimi için kabus.
Topla, çıkar, çarp, böl… yetmedi mi?
Bir de x çıktı karşımıza.
X bizden böyle bir şey mi istemiş, mesela?
Küçücük x, koca sayıları yönetiyor.
Neden? Çünkü gücü biz veriyoruz.
Parantez içindekiler…
Hep öncelikli, hep torpilli.
“Beni önce çöz!” diye bağırıyorlar.
Sanki matematiğin şımarık çocukları.
3x + 5x olmuş 8x.
Benzerler birleşmiş, gücü katlamış.
Aradaki işaret mi?
Hiç umursamadan artı olarak kalmış.
Hayat da böyle değil mi?
Yanlış insana değer verince kayıp,
doğruya değer verince büyüme.
Denklemler de öyle:
Yanlış yollardan geçmeden doğruyu göstermiyor.
Matematikte işaret değişirse,
tüm denge değişiyor.
Bizim işaretlerimiz de tavrımız.
Her zorluk bakışımızı değiştiriyor.
Matematik… Sevmesek de dürüst.
Oyun oynasa da sonuca ulaştırıyor.
Her şeyin bir matematiği var,
geç de olsa anladım.
Bu ara denklemlere sardım.
Matematikle barışmak istedim.
İsyanım da işte bundan!
Sevgilerimle,
Belgin Baykal
