İnsan, en çok sevdiğine zarar veriyor bazen.
En büyük hataları, en sevdiklerimiz yapıyor bize.
“Seni seviyorum” derken, başka sevgiler arayanlar bile oluyor.
Kardeş, eş, dost, anne, baba…
Hepsi kıymetli, ama bazen en çok onlar kırıyor.
Nazımız geçen herkese daha kolay yükleniyoruz.
Sözümüzün geçtiği yerde mazlumlar yaratıyoruz fark etmeden.
Birini öldürmek için silah gerekmez her zaman.
Bazen sevgisizlik, bazen ilgisizlik yeterlidir.
Yavaş yavaş öldürürüz davranışlarımızla, suskunluğumuzla.
Sevmezsin, konuşmazsın, yok sayarsın…
Her gün biraz daha eksilir o kişi.
Bazen silah bir kurşundur, bir defalık acıdır.
Ama duygusal ölüm yavaştır, sinsidir, derindir.
Çevrende her gün ölen ama nefes alanlar vardır.
Duygusal şiddet görenler, dışlananlar, yok sayılanlar…
Sen onları idare ettiğini sanırsın.
Ama onlar her gün biraz daha yok olurlar.
Onlar ölürken,
Senin içindeki güzel duygular da yok olur.
İnsan bazen sevgiyi, sadakati, güveni kaybeder fark etmeden.
İçimizde hem katil oluruz, hem kurban...
Duygularla da öldürülür insan.
Duyguların sessiz katili olmayın!
Belgin BAYKAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder