İyi olmak mı, kötü olmak mı?

İyilik ve kötülük bir seçimse hangisini seçerdin?

Kalbinde hangi duyguyu besliyorsan ona yakın olanını değil mi?

Doğduğun dünya, yaşadığın hayat ne kadar kötü olursa olsun, içinde bir yerlerde bir iyilik kalmıştır.

Ama o duyguyu olmadık bir canlıda gösterebilirsin.

Kimsenin sevmediği ya da bakmadığı, hor gördüğü…

Kendi yaşadıklarınla onu eşitleyip daha yakın hissedebilirsin.

Hapishanede hamam böcekleriyle bile dostluk kurmuş mahkumları, yılanlarla aşk yaşayan insanları düşününce durum tam da böyle geliyor insana.

Ruh sağlığı, bütün hastalıklardan daha tehlikeli bana göre.

Tedavisi de kişinin isteğine bağlı maalesef.

Ya başkaları tarafından hasta edilen ya da onların başkalarını hasta ettiği insanlar.

Artık ne kadar arttı bu durum. En kötüsü farkında olmamak!

Yıllarca iyilik yapan ve kendisini buna adayan kişiler hep aynı itibarı görür.

"O iyidir, o yapmaz, ona güvenirim." gibi başlar sözler.

Bir gün bunlardan vazgeçip kendi hayatına bakarsa, istedikleri gibi davranmazsa hemen dışlanır.

Eski yaptıkları bile unutulur.

"Bu eskiden böyle değildi, bir şeyler oldu, aman ne hali varsa görsün" gibi yok sayılır.

Kötülükte bunun gibi…

Yıllarca yolunu kötülükten yana kullanan, herkese maddi manevi zarar veren bir insanın aniden değişmeye karar vermesi ve iyi insan olmaya çalışması çevresi tarafından takdir görür, hatta yeni kimliğine ve değişimine itibar gösterilir.

Günün sonunda iyi ve kötünün eşitlendiğini, hatırlanan şeylerin son yaptıklarınız olduğunu biliyor musunuz?

Yıllarca okulda tembellik yapıp çalışmayan bir öğrencinin, son sene çalışıp takdirle geçmesi gibi. Hemen çalışkanlar arasına alınıp puanını da yükseltebilirler. Diğer taraftan yıllarca hep aynı çizgide çalışkan olan öğrenciyle eşitlenir. İş hayatınızda size sürekli kötü davranan bir yönetici düşünün, hayatı burnunuzdan getirmiş, yaşam sevincinizi çalmış ve sizi işinizden soğutmuş… Ama bir gün işe geldiği zaman size bambaşka davranmış, yaptığınız işi övmüş, size teşekkür etmiş ve bir de ertesi günü dinlenme izni vermiş. O an her gün size iyi davranan diğer yöneticinizden daha çok mutlu eder sizi.

Bunun nedeni; iyi insanı zaten elinin altında görmekten geliyor.

Ona çok fazla bir şey yapılmasına gerek yoktur! O zaten her şekilde iyi davranır. Hatta bu iyiliğinden dolayı suistimal edilip daha kötü davranışlarla karşılaşması da büyük olasılıktır.

Tıpkı yapılan iyilikleri unutmak gibi, yapılan kötülükleri de unutmak mümkün demek ki... Aynı durum, bir ailenin bir engelli, bir de normal çocuğunun olması gibi. Engelli çocuğun iyileşmesi, her gün yeni şeyler yapabilmesi ailenin mutluluk kaynağıdır. Ona çok özel ilgi gösterilirken diğeri unutulur. O sırada normal doğmuş çocukları, ağzıyla kuş tutsa bile onun gördüğü ilgi ve şefkati göremez. Çünkü normaldir ve ondan beklenen budur. O zaten başarılı olmak zorundadır. Ama ona böyle davranarak ruhunda ne büyük hasar yarattıklarının farkında bile olmazlar. Böyle zamanlarda çocuklar dikkat çekmek için her türlü kötülüğe yönelebilirler. Takdir görmek, bir şeyler başarmak için daha da batabilirler. Yaranma ve memnun etme isteği de gelişebilir.

Ona kötü davranan kişileri memnun etme ve taktir görme çabasına girebilirler. Kendi mutluluklarından bile vazgeçerler. Durum böyle olunca, iyilik kavramı da kişiye özel bir hal alıyor. Yani kendini iyi hissettiğin yol hangisi ise onu tercih ediyorsun.

Hayatın dengesi yok, neler yaşayacağını, başına neler gelebileceğini bilemezsin.

Karşılaştığın zorluklar karşısında seçim senin elinde.

İyi de olabilirsin kötü de…

İç sesin seni yönlendiriyor, yani beslediğin duygular.

Sana kötü davranıldı diye tüm dünyayı yakmak yerine tam tersini de yapabilirsin. Ya da hayatın boyunca sana iyi davranıldığı için bunları hak ettiğini sanıp şımarmamalısın.

Başka yaşamlara bakınca bunun senin için bir şans olabileceğini de düşünebilirsin.

Yaptığımız her davranıştan biz sorumluyuz. Başkalarına yardım ediyorsak kendimizi iyi hissettiğimiz içindir.

Ya da kötü davranıyorsak bu artık bizim kendimizi ifade şeklimizdir.

Ama doğru tektir. Bu hayatı iyilik ve sevgi kurtarır.

Sizi de tabii…

Belgin BAYKAL

Sadakat Kontrol Edilir mi?

 

Sadakat denilince akla sadece ikili ilişkiler gelmemeli!

Bu her şeyi içine alan bir duygudur. En yakınlarına bile davranışın, şeffaflığın, onlara karşı duruşun ve zarar gelmesini istememen de sadakattir.

Birisinin size sonuna kadar güvenmesi, her konuda “o yapmaz” düşüncesi, sizin ona verdiğiniz güvendir yani sadakatinizdir. 

Sadakat kontrol edilebilir mi? Ya da ne kadar edebilirsiniz? 

Bu bana göre içten gelen ve çevreyle şekillenen bir durumdur.

Yani içinizde olan bir şey, siz çıkmaza düştüğünüz zaman ortaya çıkar. 

Kötü olan şeylere zaafınız varsa işiniz daha da kolaylaşır.

Sadece mazeretlere ihtiyaç duyarsınız. 

“Sor bakalım niye yaptım?” der gibi…

Mutsuz, itibarsız, güvensiz, aldatılmış ya da aldanmış, kompleksli kimselerde daha kolay başlayabilir.

Çünkü ruh ve nefsi buna hazırdır. 

Çevresinde bu duygudan uzak kimseler varsa yanılması ve hata yapması daha da kolaylaşır.

Kaybedeceklerine değil, kazanacaklarına odaklanır.

Anlaşılmayacağını ya da küçük aldatmaların ne zararı olabileceğini düşünür.

Zamanla bununla yaşamaya da alışmaya başlar.

Artık yalan söylerken de zorlanmaz. Önce kendisini ikna eder, gerçekmiş gibi anlatması için bu gereklidir.

Hatta onun için bir oyun halini alır. Ta ki olaylar istemediği yere gelene kadar.

Sadakat ve güvenilirlik bir konfordur aslında…

Karşılıklı olursa asla yıkılmazsınız. Üstünüze atılanlar bile sizde kalmaz. 

Doğru ve güvenli bir hayatı seçmeniz sizin mutluluk anahtarınızdır.

İş hayatınızdan, aile hayatınıza kadar her şey yolunda gider. 

Çünkü yanlış bir şey yapmamışsınızdır. 

Güvenin olduğu yerde zamanla özgürlük başlar. 

Kimse sizi kontrol etme ya da şüphelenme riskine bile girmez. 

Son derece emindir.

Ama sadece sizin emin olmanız yeterli olmaz, sizin de karşı taraf için aynı olmanız gerekir.

Yani sonuna kadar güvenilir olma hali.

 O zaman ilişkiler daha güzel, hayat daha yaşanabilir bir hal alır.

Sadakatsizlik, mutsuzluğun temelini atar. 

Bu duygulara yatkınsanız uzak durmak için elinizden geleni yapın, kaybedecekleriniz kazanacaklarınızdan çok daha ağır olabilir.

Sevgiyle ve sadakatle kalın…

Belgin Baykal

Suçlu Ebeveyn Olmak!

“Kurt kışı geçirir ama yediği ayazı asla unutmazmış”.

Hepimizin çocukluk dönemi kurdun kışı gibidir. Bir sürü hasarlar alırız kimisini atlatır, kimisini bir türlü aşamayız. Kocaman insanlar oluruz, iş sahibi, eş sahibi hatta çocuk sahibi ama yine de o çocuklukta yaşanan her ne ise yakamızı bırakmaz. Çok güzel bir çocukluk geçirmişizdir belki, annemizin babamızın hayatlarının tam ortasında gözlerinden bile sakındığı, korumalı ve zenginlik içinde. Belki aile kavgalarının ve şiddetin olduğu bir evde hep dışlanarak. Belki de boşanmış bir anne babanın arasında kalarak tüm duyguları tüketilmiş, koruyalım derken daha çok zarar verilmiş biri. Ya da çok küçük yaşta çalışmak zorunda kalarak eğitimini tamamlayamamış ama hayatı erken yaşta öğrenmiş. Belki çok uzak bir köyde mahrumiyet ve yokluk içinde törelere boyun eğerek… Ya da çok kalabalık bir ailede adının bile hatırlanmadığı, tek derdin namus ve geçim olduğu. Nasıl yetiştirilirsek yetiştirilelim her zaman geçmişte bizi yaralayacak ve günümüze taşıdığımız bir derdimiz olacaktır. Hayatın içinde kendimizi ne zaman yetersiz hissetsek, ilişkilerimizde ya da işimizde başarılı olamazsak, ilk aklımıza gelen anne ve babamızın biz de yarattığı psikolojik etkiler olacaktır. -Babamı dinlemeyecektim, -Annem beni rahat bırakmadı, -Beni çok serbest bıraktılar ya da nefes aldırmadılar. -Onları çok küçük yaşta kaybettim. Bu yalnızlığı haketmemiştim. -Beni zaten hiç sevmediler, ben onların hayal kırıklığıydım… Ya çok sevilmekten, ya ilgisizlikten ya da fazla korumacılıktan bir şekilde şikayet edecek ve suçlanacak kişilerdi onlar. Elimizde tutunacak bir acı aramaktı aslında yapılan. Gerçekten çok hatalı ebeveynleri geçiyorum ‘kırmızı oda’ misali. Onları aşıp bugüne gelmiş bir insanı ancak mutluluk yıkar diye düşünüyorum. Çünkü bilmediği tek duygu odur. Bir de yaptığı her şeyi başa kalkan ve beklentili ebeveynler var. -Bizde evlat mı var? -Başkasının çocukları her gün arıyor annesini babasını? -Hiçbir faydanızı görmedik daha bizden ne bekliyorsunuz? Şeklinde. Çocuk Allah’ın bir hediyesidir, en iyi şekilde yetiştirmek ailenin görevidir. Ama mutlu olur ya da olmaz, bu da yetişen çocuğun karakteridir. İki tarafta üzerine düşen sorumlulukları bilirse ve sahip olduklarına değer verirse geçmişte yaşananlar ya da etkileri günümüze zor yansır. Bize yapılanları değil, yapılmayanları görmek! O zamanın şartlarını unutup günümüzle kıyaslamak, hoşgörüyü ve merhameti unutmak, bizi mutsuzluktan başka bir yere götürmez. İyilik yapın, iyi düşünün ve çalışın. Başarının ve mutluluğun sırrı budur. Sevgilerimle, Belgin BAYKAL

Kendimizi Ne Kadar Tanıyoruz?

Benim işim gücüm kendimi incelemek: Yapacak başka işim de yok zaten. 

Bakıyorum da öyle çürük taraflarım var ki söylemeye zor varıyor dilim. 

Sağlam neyim var? Her an sendeleyip düşebilirim. 

Gözlerim bir şöyle görüyor, bir böyle. Açken başka adamım sanki, yemekten sonra başka. 

Keyfim yerindeyse, hava da güzelse kötü kişi değilim: Ama bir şey canımı yakmaya görsün, asık suratlı, aksi, yanına yaklaşılmaz bir adam olurum. 

Aynı atın yürüyüşü bir rahat gelir bana, bir rahatsız; aynı yolu bir uzun bulurum, bir kısa; aynı biçim bir hoşuma gider, bir zıddıma. 

Bir gün her işe yatkınım, bir başka gün hiçbir şey gelmez elimden. 

Bugün sevindiğim şeye yarın üzülebilirim. 

İçimde durmadan değişen, ele avuca sığmayan bir sürü duygu. 

Kara kara düşünceler, derken bir öfke; ağlamaklı bir haldeyken, birdenbire taşkın bir sevinç. 

Kitapları karıştırırken bakarım, dün içinde türlü güzellikler bulduğum, oldukça coştuğum bir yer bugün bir şey demez olmuş bana: Eviririm, çeviririm, orasını burasını okurum, nafile: O sayfalar boşalmış, yabancılaşmıştır artık benim için. 

Kendi yazılarımda bile her zaman, ilk duyduğum düşündüğüm şeyleri bulamam. Burada ne demek istemişim acaba derim; değiştiririm çok kez ve yitirdiğim ilk anlamın yerine ondan değersiz bir yenisini koyduğum olur. Aynı yolda bir gider bir gelirim: Düşüncem her zaman ileri götürmüyor beni; bir o yana, bir bu yana yalpalıyor, gelişigüzel. “

Bugün karşıma çıkan bu satırlarda, içinde kendimi bulduğum ve yalnız hissetmediğim harika bir anlatımla karşılaştım. Montaigne’in ‘Denemeler’ kitabından kendine olan yolculuğu, acılarını ve bunlar karşısındaki duruşunu çok güzel anlatmış. Tam bir hayat dersi niteliğinde başucu kitabı.

Başımıza gelen olaylar karşısında ya da ilişki kırılmalarında en güzel yapılan şey karşı tarafı suçlamaktır.

Çok az kişi, kendisine dönüp “acaba ben mi hatalıyım” der. 

O yıllarda Montaigne altı yaşına kadar çok rahat ve tamamen istekleri doğrultusunda eğitim almış.

Okula başladığında ise ezberinin iyi olmaması ve baskıcı eğitim düzeni onu rahatsız etmiş, buna rağmen ailesi, Alman eğitmenler tarafından iyi bir eğitim aldırmış onu yönlendirmişti.

Bir bilgiyi ezberlemenin o kişiyi bilgili yapmadığını, o kişinin sadece hafızasının iyi olduğunu savunmuştu.  Kendisinin ezber sorununu da lehine bir özellik olarak düşünmüş, tek bir düşüncenin peşinden koşmadığını ve yeni arayışlarla kendisini geliştirdiğini dile getirmişti.

Sadece ezbere yaşayan insanları düşününce ne kadar doğru bir tespit.

Körü körüne dayatılanlara razı olmak ve beynini kullanmamaktı ezbercilik.

16. yüzyılda yaşamış ama bugünün ön görülerine sahip, yaşadığı acıları ders niteliğinde görmüş, merhametini, kendi inançları ve idolleri yüzünden başka hayatları yok eden kişilerden men etmişti. 

Bunlardan yola çıkarak…

İçindeki insan sevgisi bile adaletli bir duruş sergilemiş, özgürlükten ve dayanışmadan yana olmuş bir öğreticiyi tanıdım.

İnsan önce kendisini tanıyıp artıları eksileriyle kabul etmeli, önceliklerinde bile kendisi olmalı! Başkasını terbiye etmeden ilk kendini etmeli. Yani insanın bütün yolları önce kendisine çıkmalı. O zaman hayat daha yaşanabilir hale gelebilir.

Çünkü sorun sen de değil ben de!

Sevgiyle Kalın

Belgin Baykal

Ben Böyle İstiyorum

Her geçen gün, ekonomik özgürlük ve bireysel yaşam insanları bencilce bir yolculuğa çıkarttı.

Birçoğu kendisine kurduğu dünyada; onu idare edecek, sevecek, arkasını toparlayacak, borçlarını ödeyecek, sadece sevecek birisini arıyor. 

Fakat kendisini bunlardan muaf tutuyor. 

Çünkü her yönden kendisini iyi durumda ve sevilmeye değer hissediyor ya da hissetmek istiyor.

Fakat beklentilerinin içinde kendisine şu soruyu sormuyor.

Ben bunları isterken kendim ne durumdayım? 

İsteklerim kendi yeteneklerimle örtüşüyor mu?

“Hayatıma birisini istiyorum” ama diye başlıyor her şey…

“Zengin ve yakışıklı olmalı, kendisine özen göstermeli, temiz olmalı, spor yapmalı, fiziğine dikkat etmeli, romantik ve bonkör olmalı…” sayıyor da sayıyor.

Diğer taraftan bir erkek de başlıyor…

“Bir kere güzel olsun, zayıf olsun, güzel giyinsin, güler yüzlü olsun, tasarruflu olsun, iyi yemek yapsın, temiz olsun, düzenli olsun, trip yapmasın, gelsin evimi toparlasın…” gibi gibi.

Öncelikle kendimize sormamız gereken soru şu.

Neden bana çok emek vermeli, özelliğim nedir? 

Benim hiçbir şey yapmak istememem ne kadar doğru? 

Kimse hiçbir şey yapmak istemezse ilişkiler nasıl yürür?

Hiçbir çabanız olmazsa karşı taraf sizi neden idare etsin?

Çok güzel olabilirsiniz… Unutmayın ki yalıda oturanlar bile bir süre sonra denize bakmamaya başlıyor. 

Çok zengin olabilirsiniz? Sadece paranıza güvenip kendinizden hiçbir şey vermezseniz, bir süre sonra paranız ısıtmayacak o evi. 

Soğuk bir mutsuzluk yerleşecek her köşesine.

Çok güvendiğiniz şeyler bir gün elinizden gidebilir.

Geride sizi siz yapan özellikler kalmalı. 

Sürekli kendinizi yenileyin, farklı olun. 

Bir ilişkide üzerinize düşenleri siz yapın, karşı taraf yapmazsa bile içiniz rahat olur.

Bir gün sizi suçlamaya kalktıkları zaman dim dik karşılarında durabilecek gücünüz olur.

“Ben böyle istiyorum, kendi bilir, o kaybeder, canı isterse” gibi sözler uzun süreli ilişkileri asla temsil etmez. 

Hiç kimse vazgeçilmez değildir!

Doğanın bile bir dengesi varken ilişkilerin dengesini bozmayın.

Hayatı güzel yaşamak istiyorsanız, sevin, mutlu edin, yardım edin, kendinize dikkat edin, güzel yaşlanmaya çalışın, çalışkan olun, hobilerinize yer verin. O zaman isteklerinizde haklı olabilirsiniz.

Yeni yılınız kutlu olsun, 2021 yılı size en güzel dostlukları ve ilişkileri getirsin. Maskesiz günlerde buluşmak dileğiyle…

Belgin Baykal

Hikayeden Sevmeler

En güzel umutların olduğu aşklar, hep kimsesiz kaldı...

Hiç bitmeyecek sanılan, 

Yaşanılan duyguların, 

Bir katili var artık!

Sevme umudunu yitirmiş kalpler, küskün ve yorgun…

Sevdanın olmadığı hayatlarda, kalplerimize vurduğumuz prangalarla, 

Bitkisel yaşamı soluyoruz en derinden...

Evet üzülmüyoruz!

Kırılmıyoruz artık!

Kalplerimiz konforlu bir hayatın içinde, 

Pili bitmemiş, saat gibi işliyor umarsızca…

İçeriği basit vedalara dayanan ve iz bırakmayan,

Küçük sevdalara, büyük imzalar atmakta yok artık!

"Aşk" sanılan kalp sancıları da inandırıcılığını kaybetti...

Biteceğini bildiğin hikayede, rol almak istemiyorsun belki...

Aldatmanın, aldatılmanın normalleştirildiği bu hayatta, 

Korkuların bu kadar yoğunken, neyi gönlünce yaşayabilirsin ki?

Bazen susmaktır aldatışın, içine atmaktır!

Söylediklerin değil, söyleyemediklerindir ihanetin...

Yaralarını gizlemendir, 

Yersiz gülmelerindir mutsuzluğun…

İşte sonunda gebesindir, hikayeden sevmelere…

Kahramansız ölmelere...

Belgin BAYKAL

“Dekolte Ruhlar” nihayet satışta…

Uzun zamandır hayata geçirmeyi planladığım o an geldi ve başardım. Bu yolda bana destek veren ve yüreklendiren herkese çok teşekkürler.🙏🤗 Artık okuması sizden, ben sizin yerinizde olsam okurdum☺️ belki sizden de bahsetmişimdir🤭 kitapyurdu.com eser altına yorumlarınızı bekliyorum...🍁📕🖌

https://www.kitapyurdu.com/kitap/dogrudanyayincilik/552670.html