Bazen tanıdığımızı sandığımız insanlara en çok yabancı kalırız.
Her seferinde aynı yerde bocalar,
"Neden yine ben?" diye sorarız.
Ama biz de onların hayatında beklenmedik bir yabancıyız belki.
Bizi üzerler, farkında bile olmadan geçer giderler.
Bazıları ise tekrar tekrar döner,
“Orada mısın?” diye bakar.
Ama değişen bir şey olmaz.
Sadece yaralar eşitlenir.
Bu geliş gidişlerin kimseye faydası yoktur.
Kendini tanımayan, aynı hatayı tekrarlar.
Bir kapıyı yeniden çalıyorsan,
her şeyi sıfırdan kabul etmeye razı olmalısın.
Ancak o zaman hem kendine hem karşındakine adil olursun.
Geçmişte yaşadıklarını yeni birine taşımamalısın.
Çünkü o da kendi hikâyesiyle geliyor olabilir.
Ve seninle yüzleşmekten çekiniyor olabilir.
Herkes sorunlu mu gerçekten?
Yoksa biz hâlâ kendimizle tanışamadık mı?
Zor bir anda,
hiç tanımadığın bir yönünle karşılaşırsın.
Ve o an dersin ki:
“Demek bu da benim bir parçam.”
Tanışmalar böyle başlar.
Ama çoğu zaman unuturuz…
Ve yeniden:
“Merhaba, daha önce tanışmış mıydık?” diye sorarız.
Kendini tanırsan,
başkalarını da tanıman kolaylaşır belki...
Sevgilerimle,
Belgin Baykal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder