Aşk Acısı Geçer mi?

“Aşk nedir, ben inanmam” diyenlerin bile yollarının istemeden kesiştiği bir yer değil midir?

Eğer biraz duygunuz varsa, muhakkak hayatın bir evresinde karşınıza çıkmıştır.

Neden ve kim olduğunu bile düşünmeye vaktiniz olmadan kendinizi bir aşkın içinde bulmuş olabilirsiniz.

Belki sizin aklınızda olan kimlik kriterlerine uymuyordur.

Defalarca ‘hayır olmaz’ dediğiniz birisidir. İşte o an hiçbir şey sizin istediğiniz gibi gitmez.

Kendinizi bir anda bağımlı hissedersiniz.

Ne varlığıyla, ne de yokluğuyla avunursunuz.

Beyniniz olmazlarda kaybolur.

Her şey olmazlarda başlar zaten…

Beynimiz yasak olan şeylere meyillidir.

Neye engel koyarsanız orası vazgeçilmez ilgi alanınız olur.

Döner dolaşır yine kendinizi orada bulursunuz.

“Olmaz!” dediğiniz bu ilişkiden vazgeçerseniz, işte aşık olduğunuzu o gün anlamış olabilirsiniz.

Ayrıldığınız ve bir daha göremeyeceğinizi bildiğiniz zaman, kendinizi bu ateş hattında bulursunuz.

Bütün sıkıldığınız ve ona dair olumsuz düşündüğünüz her şey hasretiniz olabilir.

Nefessiz kalır, avutamazsınız kendinizi.

‘Aşk’ yokluk bilincidir bana göre…

Beraber olduğunuz ve her şeyinizi paylaştığınız kişiyle aranızda çok güzel bir sevgi vardır.

Ama aşk bir hastalık halidir…

Peki aşk acısı geçer mi?

‘Aşk acısı’ her yerinden bıçaklanmış birisinin tedavi sürecine benzer.

Tabii bu süreç herkeste farklı işler. Kimisi daha çabuk atlatır, kimisinin unutması yılları alır.

Hastadan hastaya değişen bir süreç işte…

Eğer dönüşü olmayan bir veda ise, hiçbir anı bırakmayın…

Sonra yaralarınızın iyileşmesini bekleyin.

“Çivi çiviyi söker” diye yara bere içinde başka kalplerde yer edinmeye çalışmayın. Karşı tarafta sizin yaralarınızı sarmak ve sizi tedavi etmek zorunda değil bunu unutmayın!

Bu acı sizin ve sizden başka kimse dindiremez.

Peki acınızın geçtiğini nasıl anlarsınız?

Onun adı geçtiğinde ya da ondan bir şey gördüğünüzde içinizde hiçbir his oluşmazsa ‘geçmiş olsun’ atlatmışsınız. )

Aşk, bir insanın başına gelebilecek en güzel şey olduğu kadar en kötü hastalıktır.

Acısı o kadar büyüktür ki yaşadığınız tüm güzelliklere defalarca sövdürür.

Kim istemez mutlu olmayı ama mutsuzluğa da var mısın? Dememiş mi Cemal Süreya?

Aşksızlıktan ölmez insan, tek konforu budur. Bitkisel hayata benzetirim aşksız ve sevgisiz geçen günleri. Zaman doldurmak gibi mesela, kendini birtakım hobilerle avutarak mutluymuş gibi yaşayarak.

Nazım Hikmet noktayı güzel koymuş;

Hani derler ya ben sensiz yaşayamam diye, işte ben onlardan değilim. Ben sensiz de yaşarım; ama seninle bir başka yaşarım…

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

O'nun Hikayesi

Ailelerin uygun gördüğü bir evlilikti Elif ve Yılmaz'ın beraberliği. Kendi aile kültürlerine göre yaptıkları düğün sonrasında onlar da yuvalarını kurmuşlardı.

Düğünde takılan altınlar boşa gitmesin diye balayı da yapmamışlardı. Ama hayat sen planlarını yaparken, onun da başka planlarını sunduğu bir alemdi. Elif, nişanlılık döneminde başladığı, yaşadığı streslerden sandığı mide ağrıları çekiyordu.

Geçeceğini düşündüğü sancıları, evliliklerinin 10. Gününde onları hastanenin aciline getirtmişti.

Birçok tetkikten sonra mideden olmadığını, safra kesesinde oluşan taşlardan olduğu ortaya çıkmıştı.

Acil ameliyat edilmesi gerçeğiyle yüzleşmişlerdi. Sosyal sigortaları olmadığı için özelde ameliyat olması gerekiyordu. Yılmaz, bu durumdan hiç hoşlanmamıştı. Annesiyle konuştuktan sonra Elif'e, "bu evliliğin kendisine iyi gelmediğini ve bu hastalık masraflarıyla da uğraşmak istemediğini" söylemişti.

Elif çektiği dayanılmaz sancının yanında böyle bir tepkiyi hiç beklemiyordu. Şaka filan mı diye düşündü ama Yılmaz son derece ciddi bir şekilde boşanmak istediğini söylemişti. Elif, ailesini aramış ve olan biteni anlatmıştı. Kızlarının o ailede daha fazla tükenmesine izin vermeyen ailesi, düğünde takılan altınların bile bir kısmını alamadan evliliklerinin iptalini talep ederek ayrılmalarını gerçekleştirmişti.

Hayatının en hızlı ve anlaması güç bir dönemini 20 gün içinde yaşamıştı. Elif, şimdi oturduğum yere yakın bir mekânda garsonluk yaparak çalışıyor. O olaydan 1 yıl sonra safra kesesini Devlet Hastanesinde aldırmış ve çalışma hayatına geri dönmüştü. En azından kendi taraflarının taktığı altınları alabilmek için maddi manevi dava açmış, sonuçlarını bekliyordu. Tesadüfen hikayesini dinlemek bana nasip oldu. Hayretler içinde dinlediğim, hâlâ şaşırdığım bir hayatın içinde olmak utandırdı beni. Kadınları bu kadar değersizleştirmek, ticari bir alışveriş gibi düşünmek ne kadar onur kırıcıydı. Elif mutluydu, ailesi ona sahip çıkmış ve yaşadıklarını unutturmuştu resmen.

Bu hikayeyi gülerek anlatıyordu. Gülen insanların gizli yaralarının olduğunu bilirim, onun için çok inanmadım gülüşüne. Kim bilir ne çok Elif'ler var hayatımızda. Aklıma son zamanlarda çok rastladığım bu cümle geldi.

"Kadınlar, kötü yetiştirilmiş erkeklerin rehabilitasyon merkezi değildir"

Gerçekten de durum tam olarak bu… Lütfen kendinizin öz değerini, size değer vermeyen erkeklerle harcamayın. Hiç kimse sizden daha özel değil! Sevgilerimle, Belgin Baykal

Aile Olmak!

Evlerin bir gizemi vardır, içinde neler yaşanır kimse bilemez yaşayanların dışında. Yaşayanlar da bildiğini sanır. O odalar, o kapılar, o duvarlar neler gizler… Evin içinde bile bölünmeler olur, taraflar seçilir. Ortada bir sır vardır, herkes bilir ama birbirlerinden saklarlar. Ya da ortaya çıkana kadar sakladıklarını sanırlar. Mesela bizim evimizde üç kız kardeş, anne ve baba arasında babam kendini hep yalnız hissederdi. Aslında kendi yalnızlığını demokrat görünümlü diktatörlüğüne borçluydu. Çünkü ona her şey anlatılmazdı, olay çıkarabilme potansiyeli fazlaydı. Babamın diğer ilginç yanı büyük olaylarda çok olgun davranmasıydı. “Babam duyarsa bittik “ dediğimiz şeylerde biz bitmezdik. Babam gerçekten baba olurdu.

Benim iş yerinde platonik tek taraflı, bir üst yöneticinin bana olan duyguları ve koruması, babamın arkadaşının düşüncesizliği yüzünden kulağına gitmişti. Aynı şirketten emekli olan babamın arkadaşı iş başındaymış meğer.

Bir babaya anlatılmayacak şekilde anlatmış aslını bilmediği uydurma hikâyeyi. İşten eve geldiğimde bambaşka bir baba vardı evde. Yüzüme bakmayan benimle konuşmayan. Annem’e sorduğumda öğrenmiştim, neden öyle davrandığını? Yanına gitmiştim korka korka, konuşmak istemiştim ama babam aniden kalkıp odasına kapanıp ağlamaya başlamıştı. Koskoca diktatör babam, “bana bunu nasıl yaşatırsın” diye ağlıyordu. Ne kadar anlatsam da inanmak istediğine inanmıştı. Ben de bir süre yeni evlenmiş olan ablamda kalmıştım. Çünkü bana duvar örmüştü resmen, yüzüme bile bakmıyordu. En kötü cezaydı bana göre… Aradan iki hafta filan geçmişti, ablamlarda barışmıştık, “bir daha sakın görüşme o adamla, hadi evine gel” demişti. Bende bir şey diyememiştim daha fazla, çünkü beyninde yarattığı senaryoya daha yakındı. Görüşmeme ihtimalim zaten yoktu, iş yerinde üst yöneticimdi. Aynı dönem işe girdiğim yakın arkadaşım imdadıma yetişip ona âşık olmuştu. Sonra da evlenmişlerdi. En azından onunla kahve içmeyi bırakıp, onu arkadaşımla evlendirmiştim. ) Babam bizimle ilgili hiçbir olumsuz hikâyeyi unutmadı, olmadık zamanlarda hep hatırlar ve hatırlatırdı. Kaosla besleniyordu çünkü. En sevdiği şey olmadık şeylerden sorun çıkartmaktı.

Ya da hayatımızı yerinden oynatacak kararlar almaktı. Aynı sene üç okul değiştirmiştim orta üçte. Çünkü babam öyle olması gerektiğini söylemiş ve şehir değiştirmiştik. En mutsuz senemdi. Sonunda pişman olup aynı yıl geri dönünce, üçüncü okuluma kavuşmuştum. Ama babam yakınmalarıma aldırmaz, “okuyacak çocuk her yerde okur” derdi. Şimdi aileler çocukların psikolojisini düşünürken çok gülüyorum. Bizim psikolojimizi bozmak için ellerinden geleni yapmışlardı ama yine de sağlam kalmaya çalışmıştık. Aynı aileden kardeş olarak aynı mı çıktık? Tabii ki hayır! Hepimiz farklı karakter olduğumuz için olaylar karşısındaki tutumlarımız da aynı olmadı. O dönemler kardeşliğin en güzel yanı olumsuz durumlarda bir olurduk. Her şeyi kendi aramızda konuşurduk, bazen kendi aramızda da ikiye ayrılır üçe bölünürdük. Her gün tarafımız değişebilirdi. ) Babam sadece idare ettiğimiz ya da ettiğimizi sandığımız kişiydi. Ama her şeyi de bilirdi. Ya da karşısına çıkardı sakladıklarımız. “Bir de kimse duymasın” olayımız vardı en komiği. Kendi aramızda konuştuklarımızı, hep böyle başlardık anlatmaya, sonra herkes bilirdi o konuyu. Nasıl hızlı bir şekilde yayılırdı, biz bile şaşırırdık. Kardeşler arasında kıskançlık duygusunu da yıllar sonra öğrenmiştim. Bizim bir yerlere gitme ihtimalimiz bile saklanmalı ve paylaşılmamalıymış. Çünkü bizim aile mutlu insan sevmiyormuş, hep sorunlu ve hüzünlü olmalıymışız. ) İnsan psikolojisinin çok kolay bozulup tamir edilebilen bir şey olduğunu sevgili ailem sayesinde anlamıştım. Şimdi annem ve babam yaşlandılar, ikisi de tekerlekli sandalyesiz gezemiyorlar, pandemi nedeniyle de daha çok koruma altındalar. Biz de onların biten hayatlarına ayak uydurmaya çalışıyoruz. Aile olmak güzel ama gerçekten bir aile olabiliyorsak değil mi? Sevgilerimle, Belgin Baykal

Gittikçe Bana Benziyorum

Yeni açılmış bir mekân, oldukça kalabalık…

Kültür olarak arada kalmış…

Bir yanda caz müzik çalıyor, diğer yanda çoluk çocuk kalabalık aileler serpme kahvaltılar eşliğinde serpilmişler, hiç görmemiş gibi yiyorlar.

Bende akvaryumun en sakin kaya diplerinde yaşayan beta balığı gibiyim.

Kendime kuytu bir yer arıyorum, alt tarafı küçük bir kahve molası için.

“Arada insanlara karış” diyorlar, söz dinliyorum ve karışıyorum,  sonra mutsuz olup söylenerek evime dönüyorum.

Beni mutsuz eden şeylere neden karışmak zorundayım bunu sorguluyorum.

Sonra 'karışmasaydım mutluluğun ne olduğunu bilemezdim' diyorum.

Kendimle nasıl bir iletişim kurduysam her sorunun cevabı da ben de gördüğünüz gibi. )

Acılar, üzüntüler, hastalıklar bize hep derstir.

Hayat mezun olamadığımız, her gün şaşırdığımız ve yeni yeni bilgileri almak için sürekli mücadele ettiğimiz büyük bir okul.

Ya hiçbir şeye kafa yormadan ot gibi yaşarsın ya da dibine kadar gerçeğe ulaşmaya çalışırsın.

Ama galiba ortalarda bir yerde mutluluk.

Ne çok fazlasını öğreneceksin, ne de çok azıyla yetineceksin.

Ne çok fazla kazanacaksın, ne de ‘bu ayı nasıl geçireceğim’ diye düşüneceksin?

Sana zarar verecek arayışların olmayacak mesela…

Mutsuzsan adını koyacaksın ve hayatını ona göre şekillendireceksin.

Mutluysan başkalarını mutsuz etmek adına mutluluğu aramayacaksın.

Kiminle oynarsan bu oyunu umarsızca, bir gün seninle de hayat oynar.

Hayatın bir karması var, ben başıma gelen her şeyde geçmişe gidiyorum.

Kime ne yapmıştım, kimin kalbini kırmıştım da şu an bununla yüzleşiyorum diye.

Gerçekten de yine buluyorum. Kırdığım yerden kırıldığımı çok gördüm.

Hâlâ da bitmeyen bir karmanın içindeyim.

Ama daha güçlüyüm…

Ben güçlü doğmadım mesela.

Benim kanatlarımı kırmaya çalışan insanlara rağmen ben yaralı bereli uçmayı seçtim.

Acizliği hiç sevmedim.

İnsanların bana yaptıklarıyla değil, ‘ben ne yapabilirim onun için’ diye defalarca aynı yerlerde oyalandım.

Bunu onlar için yapmadım aslında, yine kendi huzurum için yaptım.

Ben bununla mutlu oluyorum.

Böyle de devam edecek sanırım.

Kuyruk dik, hasar büyük ama kontrol altında…

Sevgilerimle,

Belgin Baykal

Akıştayım Yine

Bazen başka havada olurum ben,

Sen klasik müzik dinlerken,

Ben batıralım mı bu dünyayı?

Batsın bu dünya diyelim mi diye haykırırım,

Arabesk kaçar ruhuma,

Çığlıklarımız aynıdır aslında,

Bazen ben sen olurum, gelir Vivaldi ‘dört mevsim’ kulaklarıma,

Ya da Hauser, ‘Adagio’ ile dağıtır tüm ruhumu derinlerde,

Bir kız çocuğu ağlar çaresiz içimde,

Anlatamam ki bu hayatı, ben de çözemedim diyemem ki…

Sadece sakin kal, mutlu kal..! diyebilirim.

Her söylenene inanma!

Araştırmadan yargıya varma!

Bilemezsin kimsenin ne yaşadığını derim,

Sonra dönerim yine kendi hayatıma ve yaşanmışlıklarıma,

Sen hızlı hızlı yüzüp karaya ulaşmaya çalışırken,

Ben kendimi sırtüstü bırakırım sulara,

Nasılsa bildiği gibi sürüklemeyecek mi beni kıyıya,

Gerek yoktur senin gibi çırpınmalara, kendini yormaya,

Daha önce yorulduğum için bilirim…

Hayatın dengesini ben bozamam,

Ama o benim dengemi bozabilir ona karşı gelirsem,

Ben teslimim her şeyimle ama sağlam ilkelerimle,

Bak buradayım, koyvermişim kendimi akışa.

Sakin, dingin derin sularda…

Belgin Baykal 2021 Temmuz

Gidemem Bu Şehirden

 

Hani benim yerime koy kendini diyorsun ya,

İşte! Ben bir hayatın üstüne bir hayat daha koyamıyorum,

Hani benim gibi düşün diyorsun ya!

Kendi düşüncelerimle baş edemezken, senin gibi nasıl düşünürüm?

Çıkmazda benim yollarım, oklar hep beni gösteriyor.

Yalnız, dimdik, yıkılmaz bir tabela gibi…

Bir gün terk edip gideceğim bu şehri,

Ama içim el vermiyor, gittiğim yerde yine benimle karşılaşmayacak mıyım?

İçimde yarım kalmış sevdalarımla başka şehirde güne başlamak bana iyi gelir mi sanıyorsun?

Senden kaçarken benden nasıl kaçacağım?

Peşime düşmez mi tüm terk edişlerim, edilişlerim.

İçimi yakmaz mı başka şehirde yağan yağmur, açan güneş.

Aynı şehirde sensizlik bile güzel!

Kaçtığım her yerde seni görmek ister gözlerim,

Hayal de olsa bir umuttur işte!

Beni bulmanı istemez mi yüreğim?

Bulsan ne olacak o da ayrı…

Kendisinden başka kimseye güvenmeyen insan, sana kendini teslim eder mi sanıyorsun?

“Uzaktan sevmek en güzeliymiş” dememiş mi Cemal Süreya?

“Öyle uzaktan seviyorum seni

Kırmadan

Dökmeden

Parçalamadan

Üzmeden

Ağlatmadan uzaktan seviyorum”

Belgin Baykal

İyi olmak mı, kötü olmak mı?

İyilik ve kötülük bir seçimse hangisini seçerdin?

Kalbinde hangi duyguyu besliyorsan ona yakın olanını değil mi?

Doğduğun dünya, yaşadığın hayat ne kadar kötü olursa olsun, içinde bir yerlerde bir iyilik kalmıştır.

Ama o duyguyu olmadık bir canlıda gösterebilirsin.

Kimsenin sevmediği ya da bakmadığı, hor gördüğü…

Kendi yaşadıklarınla onu eşitleyip daha yakın hissedebilirsin.

Hapishanede hamam böcekleriyle bile dostluk kurmuş mahkumları, yılanlarla aşk yaşayan insanları düşününce durum tam da böyle geliyor insana.

Ruh sağlığı, bütün hastalıklardan daha tehlikeli bana göre.

Tedavisi de kişinin isteğine bağlı maalesef.

Ya başkaları tarafından hasta edilen ya da onların başkalarını hasta ettiği insanlar.

Artık ne kadar arttı bu durum. En kötüsü farkında olmamak!

Yıllarca iyilik yapan ve kendisini buna adayan kişiler hep aynı itibarı görür.

"O iyidir, o yapmaz, ona güvenirim." gibi başlar sözler.

Bir gün bunlardan vazgeçip kendi hayatına bakarsa, istedikleri gibi davranmazsa hemen dışlanır.

Eski yaptıkları bile unutulur.

"Bu eskiden böyle değildi, bir şeyler oldu, aman ne hali varsa görsün" gibi yok sayılır.

Kötülükte bunun gibi…

Yıllarca yolunu kötülükten yana kullanan, herkese maddi manevi zarar veren bir insanın aniden değişmeye karar vermesi ve iyi insan olmaya çalışması çevresi tarafından takdir görür, hatta yeni kimliğine ve değişimine itibar gösterilir.

Günün sonunda iyi ve kötünün eşitlendiğini, hatırlanan şeylerin son yaptıklarınız olduğunu biliyor musunuz?

Yıllarca okulda tembellik yapıp çalışmayan bir öğrencinin, son sene çalışıp takdirle geçmesi gibi. Hemen çalışkanlar arasına alınıp puanını da yükseltebilirler. Diğer taraftan yıllarca hep aynı çizgide çalışkan olan öğrenciyle eşitlenir. İş hayatınızda size sürekli kötü davranan bir yönetici düşünün, hayatı burnunuzdan getirmiş, yaşam sevincinizi çalmış ve sizi işinizden soğutmuş… Ama bir gün işe geldiği zaman size bambaşka davranmış, yaptığınız işi övmüş, size teşekkür etmiş ve bir de ertesi günü dinlenme izni vermiş. O an her gün size iyi davranan diğer yöneticinizden daha çok mutlu eder sizi.

Bunun nedeni; iyi insanı zaten elinin altında görmekten geliyor.

Ona çok fazla bir şey yapılmasına gerek yoktur! O zaten her şekilde iyi davranır. Hatta bu iyiliğinden dolayı suistimal edilip daha kötü davranışlarla karşılaşması da büyük olasılıktır.

Tıpkı yapılan iyilikleri unutmak gibi, yapılan kötülükleri de unutmak mümkün demek ki... Aynı durum, bir ailenin bir engelli, bir de normal çocuğunun olması gibi. Engelli çocuğun iyileşmesi, her gün yeni şeyler yapabilmesi ailenin mutluluk kaynağıdır. Ona çok özel ilgi gösterilirken diğeri unutulur. O sırada normal doğmuş çocukları, ağzıyla kuş tutsa bile onun gördüğü ilgi ve şefkati göremez. Çünkü normaldir ve ondan beklenen budur. O zaten başarılı olmak zorundadır. Ama ona böyle davranarak ruhunda ne büyük hasar yarattıklarının farkında bile olmazlar. Böyle zamanlarda çocuklar dikkat çekmek için her türlü kötülüğe yönelebilirler. Takdir görmek, bir şeyler başarmak için daha da batabilirler. Yaranma ve memnun etme isteği de gelişebilir.

Ona kötü davranan kişileri memnun etme ve taktir görme çabasına girebilirler. Kendi mutluluklarından bile vazgeçerler. Durum böyle olunca, iyilik kavramı da kişiye özel bir hal alıyor. Yani kendini iyi hissettiğin yol hangisi ise onu tercih ediyorsun.

Hayatın dengesi yok, neler yaşayacağını, başına neler gelebileceğini bilemezsin.

Karşılaştığın zorluklar karşısında seçim senin elinde.

İyi de olabilirsin kötü de…

İç sesin seni yönlendiriyor, yani beslediğin duygular.

Sana kötü davranıldı diye tüm dünyayı yakmak yerine tam tersini de yapabilirsin. Ya da hayatın boyunca sana iyi davranıldığı için bunları hak ettiğini sanıp şımarmamalısın.

Başka yaşamlara bakınca bunun senin için bir şans olabileceğini de düşünebilirsin.

Yaptığımız her davranıştan biz sorumluyuz. Başkalarına yardım ediyorsak kendimizi iyi hissettiğimiz içindir.

Ya da kötü davranıyorsak bu artık bizim kendimizi ifade şeklimizdir.

Ama doğru tektir. Bu hayatı iyilik ve sevgi kurtarır.

Sizi de tabii…

Belgin BAYKAL