Gittikçe Bana Benziyorum

Yeni açılmış bir mekân, oldukça kalabalık…

Kültür olarak arada kalmış…

Bir yanda caz müzik çalıyor,

Diğer yanda çoluk çocuk kalabalık aileler,

Serpme kahvaltılar eşliğinde serpilmişler,

Hiç görmemiş gibi yiyorlar.

Ben de akvaryumun en sakin kaya diplerinde yaşayan

Beta balığı gibiyim.

Kendime kuytu bir yer arıyorum,

Alt tarafı küçük bir kahve molası için.

“Arada insanlara karış” diyorlar,

Söz dinliyorum ve karışıyorum,

Sonra mutsuz olup söylenerek evime dönüyorum.

Beni mutsuz eden şeylere neden karışmak zorundayım,

Bunu sorguluyorum.

Sonra

"Karışmasaydım mutluluğun ne olduğunu bilemezdim" diyorum.

Kendimle nasıl bir iletişim kurduysam

Her sorunun cevabı da bende, gördüğünüz gibi. :)

Acılar, üzüntüler, hastalıklar bize hep derstir.

Hayat; mezun olamadığımız,

Her gün şaşırdığımız

Ve yeni yeni bilgileri almak için

Sürekli mücadele ettiğimiz büyük bir okul.

Ya hiçbir şeye kafa yormadan “ot” gibi yaşarsın

Ya da dibine kadar gerçeğe ulaşmaya çalışırsın.

Ama galiba ortalarda bir yerde mutluluk…

Ne çok fazlasını öğreneceksin

Ne de çok azıyla yetineceksin.

Ne çok fazla kazanacaksın

Ne de "bu ayı nasıl geçireceğim?" diye düşüneceksin.

Sana zarar verecek arayışların olmayacak mesela…

Mutsuzsan adını koyacaksın

Ve hayatını ona göre şekillendireceksin.

Mutluysan başkalarını mutsuz etmek adına

Mutluluğu aramayacaksın.

Kiminle oynarsan bu oyunu umarsızca,

Bir gün seninle de hayat oynar.

Hayatın bir karması var.

Ben başıma gelen her şeyde geçmişe gidiyorum.

Kime ne yapmıştım,

Kimin kalbini kırmıştım da

Şu an bununla yüzleşiyorum diye.

Gerçekten de yine buluyorum:

Kırdığım yerden kırıldığımı çok gördüm.

Hâlâ da bitmeyen bir karmanın içindeyim.

Ama daha güçlüyüm…

Ben güçlü doğmadım mesela.

Benim kanatlarımı kırmaya çalışan insanlara rağmen

Ben yaralı bereli uçmayı seçtim.

Acizliği hiç sevmedim.

İnsanların bana yaptıklarıyla değil,

“Ben ne yapabilirim onun için?” diye

Defalarca aynı yerlerde oyalandım.

Bunu onlar için yapmadım aslında.

Yine kendi huzurum için yaptım.

Ben bununla mutlu oluyorum.

Böyle de devam edecek sanırım.

Kuyruk dik,

Hasar büyük

Ama kontrol altında…

Sevgilerimle,

Belgin Baykal

Akıştayım Yine

Bazen başka havada olurum ben,

Sen klasik müzik dinlerken,

Ben batıralım mı bu dünyayı?

Batsın bu dünya diyelim mi diye haykırırım,

Arabesk kaçar ruhuma,

Çığlıklarımız aynıdır aslında,

Bazen ben sen olurum, gelir Vivaldi ‘dört mevsim’ kulaklarıma,

Ya da Hauser, ‘Adagio’ ile dağıtır tüm ruhumu derinlerde,

Bir kız çocuğu ağlar çaresiz içimde,

Anlatamam ki bu hayatı, ben de çözemedim diyemem ki…

Sadece sakin kal, mutlu kal..! diyebilirim.

Her söylenene inanma!

Araştırmadan yargıya varma!

Bilemezsin kimsenin ne yaşadığını derim,

Sonra dönerim yine kendi hayatıma ve yaşanmışlıklarıma,

Sen hızlı hızlı yüzüp karaya ulaşmaya çalışırken,

Ben kendimi sırtüstü bırakırım sulara,

Nasılsa bildiği gibi sürüklemeyecek mi beni kıyıya,

Gerek yoktur senin gibi çırpınmalara, kendini yormaya,

Daha önce yorulduğum için bilirim…

Hayatın dengesini ben bozamam,

Ama o benim dengemi bozabilir ona karşı gelirsem,

Ben teslimim her şeyimle ama sağlam ilkelerimle,

Bak buradayım, koyvermişim kendimi akışa.

Sakin, dingin derin sularda…


Belgin Baykal

Sen Çok Özelsin

İnsan her şeyden gider, kendinden gidemez.

Herkesi bırakır, bir tek kendini bırakamaz.

Herkesi değiştirmeye çalışır, kendine dokunamaz.

Çünkü kendini değiştirmeye kıyamaz.

Doğru olduğuna öyle inanır ki,

Anlaşılmadığını düşünür, yalnız kaldığını sanır.

Oysa yalnız değildir, sadece diğerleri gibidir.

Eleştirdiği, beğenmediği kişiler gibi...

Hatalarını göremez, başkalarıyla oyalanır.

Olduğu gibi kabullenmez, oldurmaya çalışır.

Görmek istediği: karşısındaki kendine benzesin ister.

Ama o başkasıdır, başka bir düşünce, başka bir beyin.

Allah herkese “Sen çok özelsin” egosu yüklemiş.

Bu yüzden herkes özel, herkes biraz yalnız kalmış.

Evet, insan yaratılmışların en özeli…

Ama kendi değerini bildiği sürece.

Kendisi gibi olduğu sürece.

Karşısındakinin duygularını görebildiği sürece.

Kalabalık ailelerde bile insanlar kaybolmuş hisseder.

Anlaşılamamış, unutulmuş, kenarda kalmış gibi.

Çünkü ailede bile kimse kimseyi anlamak istemez.

Herkes değer görmek, anlaşılmak ister.

Kimse kimsenin mücadelesine dikkat etmez.

Kendisi ne yaşıyor, ne hak ediyor, önemli olan budur.

Bu bireysel hesaplaşmalar, yalnızlığı artırır.

Ailedeki yalnızlık, toplumda daha da büyür.

Vermeden almak, anlamadan anlaşılmak...

Bu duygularla ne kadar yol alınabilir?

Kendimizi terk edip “biz” olduğumuzda,

İşte o zaman her şey değişir.

Mutluluk bireysellikte değil.

Üretmekte, paylaşmakta ve anlamakta gizli.

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Düşler ve Gerçekler!

Hayat bazen öyle insafsız ki,

küçük bir boşluğundan yakalar.

Hissettirmez en zayıf anında,

seni ta yüreğinden yaralar.


Sezen Aksu’nun yine muhteşem sözlerinden bir bölümü…

Gerçekten de insanın

en zayıf anında içeriye sızan bir virüstür aşk.

Kime? Niye? Neden?

Sorularının yok olduğu bir an.

Direnci düşmüş bedene gelen bir hastalık gibi.

Mantığın yok olduğu,

yüreğinin sesini dinlediğin bir ân…

Kendine uydurduğun bir sürü mazeret.

Gerçeklerden kaçış, düşlerde yaşam...

Her zaman düşlerimizdeki gibi bir yaşam bekleriz.

Her şeyin bizim isteklerimiz doğrultusunda geliştiği,

olmadığı zaman hayal kırıklıkları yaşadığımız...

Zararsız bir dünyada umutlarımızla yol aldığımız,

bir insana yüklediğimiz bir sürü olgu ve nitelik...

İşimize geldiği gibi görme eylemi...

Gözümüzde büyüttüğümüz ve

istediğimiz kimliğe soktuğumuz hayalimiz…

İşte ikilem burada başlar:

Düşlerimiz ve Gerçeklerimiz…

Yüzleşemediğimiz ve yüzleşmekten korktuğumuz,

sonrasını göze almakta zorlandığımız güçlüktür gerçekler.

İki hâli vardır benliğin ve kişiliğin:

Ya hayallerini seçip o dünyada yaşarsın,

ya da hayallerini yıkıp gerçeğe uyanırsın.

Bedeninize ve ruhunuza hangisi uygunsa,

seçiminiz o yönde gerçekleşir.

Bazen hayal gördüğümüz şeyler gerçeklerimizdir.

Bazen gerçeklerimizi hayal görmek isteriz.

“Düşler ve Gerçekler” işte ayrı ayrı yaşar…

Sevgilerimle,

Belgin Baykal

İşte! Yine 14 Şubat

Dal rüzgârı affeder,

Ama kırılmıştır bir kere.

Her gün yeni bir keder bulur,

Yakıştırır göğsüne.

Günler geçer yıl olur,

Aslında hepsi aynı hikaye.

Dal rüzgârı affetse bile,

Kırılmıştır bir kere.

Cam yapışır, kalp yapışmaz!

Sen unutsan bile ruhun unutmaz.

Zaten unutmak da bize yakışmaz.

Aşk acısı olsa bile,

Dal rüzgârı affeder.

Ama kırılmıştır bir kere…

Tuna Kiremitçi

İnsan ilişkileri işte bu şiir gibi…

Verdiğimiz değerin karşılığını göremediğimizde 

en çok biz kırılırız.

İçimize döneriz, yalnızlaşırız.

Duygularımız öksüz kalır.

Sonra kendimize kızarız:

"Niye ederinden çok değer verdim?"

Ama yine de kendimizi şöyle avutmaya çalışırız:

"Ben doğrusunu yaptım. Karşımdaki anlamadıysa bu onun sorunu."

Oysa bu artık iki kişinin ortak sorunu olur.

Edilen özürler, yapılan jestler…

Hiçbiri o içteki kırıklığı tamir edemez.

Bazen yalnızca içten bir “özür dilerim” iyileştirir.

Ama kırgınlık, her zaman bir kelimeyle, bir hatıra ile yeniden sızlar.

Bugün 14 Şubat.

Yine dört bir yanda sevgili olma telaşı…

Nasıl kutlasak, nasıl paylaşsak?

En iyi fotoğrafı kim atacak yarışları…

Oysa ki bazı şeyler iki kişilik olmalı.

Saklı kalmalı. Mahrem kalmalı.

Sevgi yalnızca karşı cinse duyulan his değil…

Kendinizin sevgilisi olun bugün.

O günü kendinize ayırın.

Ne zamandır gitmek istediğiniz bir yer varsa gidin.

Kendinize hediye alın.

İçinizden ne geliyorsa onu yapın.

Bir gün bile olsa “kendinize ait” bir gün olsun.

Sevgilisi olanlara da küçük bir not:

Bugün beklentisiz, huzurlu, sakin bir gün geçirin.

Küçük şeylere takılmayın, detaylarda boğulmayın.

Özüne bakın. Size değer verilmiş mi? Bir çaba harcanmış mı?

Hayat, sevginizi harcayacağınız kadar uzun değil.

Ben mi?

Sabahtan Taksim’de kendimi gezdiriyor olacağım. :)

Sizi bilemem…

Sevgililer Gününüz kutlu olsun.

Sevgiyle,

Belgin BAYKAL