Dal rüzgârı affeder,
Ama kırılmıştır bir kere.
Her gün yeni bir keder bulur,
Yakıştırır göğsüne.
Günler geçer yıl olur,
Aslında hepsi aynı hikaye.
Dal rüzgârı affetse bile,
Kırılmıştır bir kere.
Cam yapışır, kalp yapışmaz!
Sen unutsan bile ruhun unutmaz.
Zaten unutmak da bize yakışmaz.
Aşk acısı olsa bile,
Dal rüzgârı affeder.
Ama kırılmıştır bir kere…
Tuna Kiremitçi
İnsan ilişkileri işte bu şiir gibi…
Verdiğimiz değerin karşılığını göremediğimizde
en çok biz kırılırız.
İçimize döneriz, yalnızlaşırız.
Duygularımız öksüz kalır.
Sonra kendimize kızarız:
"Niye ederinden çok değer verdim?"
Ama yine de kendimizi şöyle avutmaya çalışırız:
"Ben doğrusunu yaptım. Karşımdaki anlamadıysa bu onun sorunu."
Oysa bu artık iki kişinin ortak sorunu olur.
Edilen özürler, yapılan jestler…
Hiçbiri o içteki kırıklığı tamir edemez.
Bazen yalnızca içten bir “özür dilerim” iyileştirir.
Ama kırgınlık, her zaman bir kelimeyle, bir hatıra ile yeniden sızlar.
Bugün 14 Şubat.
Yine dört bir yanda sevgili olma telaşı…
Nasıl kutlasak, nasıl paylaşsak?
En iyi fotoğrafı kim atacak yarışları…
Oysa ki bazı şeyler iki kişilik olmalı.
Saklı kalmalı. Mahrem kalmalı.
Sevgi yalnızca karşı cinse duyulan his değil…
Kendinizin sevgilisi olun bugün.
O günü kendinize ayırın.
Ne zamandır gitmek istediğiniz bir yer varsa gidin.
Kendinize hediye alın.
İçinizden ne geliyorsa onu yapın.
Bir gün bile olsa “kendinize ait” bir gün olsun.
Sevgilisi olanlara da küçük bir not:
Bugün beklentisiz, huzurlu, sakin bir gün geçirin.
Küçük şeylere takılmayın, detaylarda boğulmayın.
Özüne bakın. Size değer verilmiş mi? Bir çaba harcanmış mı?
Hayat, sevginizi harcayacağınız kadar uzun değil.
Ben mi?
Sabahtan Taksim’de kendimi gezdiriyor olacağım. :)
Sizi bilemem…
Sevgililer Gününüz kutlu olsun.
Sevgiyle,
Belgin BAYKAL
