“Kadınlar zayıftır ama anneler kuvvetlidir.”
– Victor Hugo
Annelik, çocuğunu ilk hissettiğin anda başlar.
O andan itibaren kadın değişir.
Kendinden vazgeçer, evladı olur önceliği.
Her şeyin yerini bir tek şey alır: Sevgi.
Çocuğu için yapamayacağı fedakârlık yoktur.
Kimi zaman uyumaz, kimi zaman yemek bile yiyemez.
Ama şikâyet etmez, çünkü kalbi razı gelmez.
Ve çoğu zaman bu sevgi öyle sessizdir ki…
Ne bir alkış ister, ne de karşılık.
Sadece var olur.
Tıpkı bu hikâyede olduğu gibi:
Sıcak Yemek Kokusu
Yoksul ama onurlu bir kadındı.
Gündelik işlerde çalışarak çocuklarını büyütüyordu.
Yorgun argın eve gelir,
Ama yine de sofrayı kurar,
Çocuklarına sıcak yemek yedirmeden uyumazdı.
Bir gün küçük kızı okuldan üzgün döndü.
Öğretmeni, herkesin annesini anlatmasını istemişti.
Ama o susmuştu.
“Annem diğer anneler gibi değil,” dedi.
“Süslenmiyor, okula gelmiyor…
Etkinliklerde de hiç yok.”
Kadın, kızının gözlerine baktı.
Bir an sustu…
Sonra elini tuttu:
“Ben senin için çalışıyorum kızım.
Belki saçımı boyamıyorum,
Okula da gelemiyorum ama…
Tabağındaki sıcak yemeği,
Üzerindeki temiz kıyafeti sana sevgimle veriyorum.”
O akşam, kız annesinin ellerine dikkatle baktı.
Yıpranmıştı ama güçlüydü.
O eller hem çalışmıştı… hem sevmişti.
Ve o günden sonra herkese şöyle dedi:
“Benim annem çok güzel…”
Gerçek sevgi, gösterişli olanda değil,
Sessizce yapılan fedakârlıktadır.
Kimi zaman mutfaktan gelen sade bir kokuda,
kimi zaman bir annenin sessiz telaşında hissedersin sevgiyi.
kimi zaman bir annenin sessiz telaşında hissedersin sevgiyi.
Kimi zamanda ellerin unla kaplı yorgunluğunda gizlidir.
Hiç söylenmeden yapılan,
Ama hep hissedilen sevgidir bu.
Her gün çocuğu için mücadele eden tüm annelere,
Ve sessizce sevgisini yüreğiyle gösteren tüm kadınlara…
Minnetle, sevgiyle…
Sevgilerimle,
Belgin BAYKAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder