Psikolojik Durumum Karışık

Olumsuz haberlerden, yaşadığımız dünyanın içine edilmesinden,

İnsan olarak hiçbir şekilde düşünülmemekten, üvey evlat muamelesi görmekten.

Sadece "Şükret, bunu bulamayanlar var ya da onların içinde 

sen de olabilirdin?” sözlerini duymaktan karıştım.

Bir sürü masum insanın yok yere can vermesi, başkalarının 

günahlarını çekmesi benim acımı dindirmiyor.

Belki gittikleri yer buradan çok daha iyi ama geride bıraktığı 

insanları teselli etmeye yetmiyor.

Onlarsız geçen hayat ve yokluklarına alışmak ne kadar kolay 

olabilir ki?

Bir de ölüm nedeni haince bir saldırı olunca!

Kalan ne yapacak?

Koca bir hayatın, beraberliğin, emeğin ve sevginin ardından nasıl 

tutunur insan?

İyi ki "Şehit oldu" diyebilir mi? Ya da vatan millet sağolsun?

Hangi söz teselli eder bu acıyı?

Şehit olunca onu bir daha görebilecek mi?

Yeniden sarılıp kokusunu hissedebilecek mi?

Yarım kalmış hayatını, geri de bıraktıklarını düşününce, nasıl 

sevinir insan bir ölüme?

İnsanların gittikçe duyarsızlaşması, değerlerini kaybetmesi,  

yozlaşması; bütün dertlerinin para kazanmak ve daha iyi hayat 

yaşama çabası içinde olması işimizi daha da zorlaştırıyor.

"Biliyor musun? Çok üzüldüm yine şehit var!

Yine saldırı olmuş bir sürü insan ölmüş! Vah vah! Nerede, nasıl?"

Arkadaşlarla buluşulur, selfiler çekilir ve paylaşılır. Hiçbir şey 

olmamış gibi; insanların acısını yok sayarak belgeli yaşarlar, 
yani o anlarını paylaşarak.

Neden mi? Çünkü herkesin psikolojik durumu karışık.

Ne yapacağını ve nasıl davranacağını bilmeyen insanlar olduk, 

gülerken ağlayan, ağlarken gülen ve sürekli şikayet eden insanlar.

Belki de bu kadar acımasızlığı hakkettiğimiz için yaşıyoruz.

Elimizdekilerin değerini bilmediğimiz ve sadece kendimizi 

düşündüğümüz için.

Terör, lanet ve kınama acı dindirir mi? Bilmiyorum.

Ama içinizi rahatlatıyorsa toplu olarak kınayın ve lanetleyin, sonra 

da sıradaki gelsin...

Nasılsa yapılan başka bir şey yok!

Yolu barıştan ve iyilikten geçen insanlarla bir dünyada yaşamak 

dileğiyle...

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Kadınları Kendinizden Nasıl Uzaklaştırırsınız?

Erkeklerden bahsettik, kadınlardan bahsetmemek olmaz!

Kadınları maddeler halinde yazarsak buna satırlar dayanmaz;)

Çünkü bizim beyin yapımız biraz daha karışık.

Erkekler ne kadar sade ve düz ise, kadın beyni o kadar karışık ve
anlaşılmazdır.

Kadın ne istediğini tam olarak bilmez!

Sadece ister, elde eder ve sorgular.
Gerçekten bu mu? Diye...

Elde edemezse yine sorgular, "Niye benim olmadı" diye.

Elde ederse, yine değişen bir şey olmaz!

Kısa bir süre zaferinin keyfini çıkarır, sonra yine sorgular.

Bu sefer elde ettiği şeyin gerçekten istediği olup olmadığını ya da 
uyup uymadığıyla ilgilenir.

Sonra çevreye yönelir, onların ilişkilerini gözlemler ve kendi 
ilişkisiyle karşılaştırır.

Yine mutsuz olacak bir şey bulur aklı karışır.

Ya da şükredecek bir şey bulur avunur.

Ama kalıcı bir değişiklik olmaz. Her gün değişebilir:)

Erkekler, kadınları kendinizden uzaklaştırmak istiyorsanız;

Uyanıklığınızı ve cimriliğinizi hissettirerek hesabı ona ödetin,

Hoşlanmadığı yerlere götürün,

Onun dışında herkesi övün ve koruyun.

Sürekli eleştirin ve suçlayın,

Güzel söz söylememek için direnin, ilgisiz davranın, hiç 
kıskanmayın...

Zayıf olsa bile, "Kilo mu aldın? yanakların mı dolmuş? kalçan mı 
büyümüş?" şeklinde konuşmalar yapın.

Ani programlar yapın, eli ayağı birbirine girsin.

Sizinle isteklerini paylaştığında;

"Ne acelesi var? Ne gereği var? 
Saçma sapan şeylerle ilgileniyorsun" şeklinde dönüşler yapın. 
Size sorduğuna ve paylaştığına bin pişman olsun.

Bunları yaptıktan sonra, artık sizi sevmediğinden kesin emin olun.

Hatta yavaş yavaş valizini toplamaya başladığını ve bir daha 
dönmemek üzere terk etme kararları aldığından şüphe duymayın. :)

Ama bunları yaptıktan sonra hala gitmeyen ve sizi seven birisi varsa sakın kaçırmayın.
Bu kadar körü körüne aptal aşık bulamazsınız, keyfini çıkarın.)

Sizler tabii ki bunları yapmayın! Açıkça söyleyin! Biraz kırılsa da karış taraf, dürüstlük güzeldir.

Hiçbiriniz yapmazsınız böyle şeyleri, sizler adam gibi adamlarsınız:)

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Dengemi Bozmayınız!

El birliğiyle herkes birbirinin ruhsal durumunu bozmakla meşgul, kimsenin pes etmeye niyeti yok.

Başka alanda başarısız ve mutsuz olunca gözünüz en zayıf gördüğünüz kişiye ilişiyor.

Onun dengesini bozduktan sonra büyük bir huzur mu doluyor ne?

Sizinle uğraşmayan zararsız insanları stres topu olarak kullanmayın.

Bırakın! O insan zaten ruhsal durumunu olumlu tutmak için kim bilir kendisine neler uyguluyor.

Kimsenin kimseyle bir alıp veremediği yok zaten, sadece can sıkıntısı sizlerin ki…

Geçen gün bir bankaya gittim. Orada sıramı beklerken baktım sesler yükselmeye başladı.

Bir emekli amcamız avazı çıktığı kadar bağırıyor!

“Siz soyguncusunuz! Hep paramı kesiyorsunuz,

Ne işe yararsınız başka?

Sus! Bir de konuşuyorsun utanmadan” diye, efendi bir çocuk bulmuş onu paylıyor.

Çocuk kibarlığından al al, mor mor oluyor. 

Ama bizim amcamız belli ki evde bunalmış sıkıntısını atacak yer arıyor.

Sonra o seslerin üzerine bankanın müdürü geldi. 

Onu ve kimliğini öğrenince amcamız biraz daha yumuşak konuşmaya başladı. 

Derken; aynı sözleri Müdür’den de duydu ama ona bağıramadı. 

Sonunda durumu kabullenerek küçük söylentilerle bankadan ayrıldı.

Resmen rahatlamak için evden çıkan amcalarımız teyzelerimiz var. 

Eski hayatlarını özlüyorlar evde bunalıyorlar. 

Bir dışarı çıkayım hava alırım diyorlar ama gerçeklerini kendilerinden bile saklıyorlar.

Onlarda haklılar, yaşlılık kolay bir şey değil.

Ama bu onlara başkalarının kalbini kırmak ve huzurunu bozmak hakkını vermez.

Sadece yaşlılar da değil. Ufacık çocuk bile huzuru bozulunca huy değiştirir. 

Yapmadığı şeyleri yapmaya başlar.

Ergenler, yetişkinler herkes sorunlu olduğu zaman, sanki sorun başkasında gibi davranırlar.

Hiçbir zaman “Ben ne yapıyorum” demezler.

Hayatımızda yeterince olumsuz şeyler varken, bizim bunları olumlu hale çevirmemiz gerek.

Yangına ateşle koşmak gibi bu tür davranışlar.

Biz bir fark yaratalım. Ne kadar kızgın ve sinirli olursak olalım ortam değiştirelim. 

Başkalarına zarar vermektense o ortamdan geçici olarak uzaklaşalım. 

Bunu bir hayat felsefesi haline getirelim.

Ya da bir tür oyun!

Kırdığınız insanın daha sonra gönlünü almak daha zor değil mi?

Hayat kimseyi kırmayacak kadar kısa ve anlamsız.

Yormayın, yorulmayın...

Turgut Uyar’ın şiiri ile bitirelim.

Aşkım da değişebilir gerçeklerim de 

Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı 

Yan gelmişim diz boyu sulara 

Hepinize iyi niyetle gülümsüyorum 

Hiçbirinizle dövüşemem 

Benim bir gizli bildiğim var 

Sizin alınız al inandım 

Morunuz mor inandım 

Ben tam kendime göre 

Ben tam dünyaya göre 

Ama sizin adınız ne 

Benim dengemi bozmayınız…

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Ayrılalım mı?

O eski “Bir yastıkta kocayın” sözlerinin artık tarihe karıştığı,
“Olursa gider, olmazsa kader" deriz, şeklinde evlenmeler günümüze yerleşti.
Birçok erkek, her duygusunu ve cinselliğini yaşadığı kızlarla evlenmek değil, 
eğlenmek istiyorlar. 
Yani sıkıştırılmadıkları sürece evliliğe yaklaşan çok az erkek var.
Kızlar da hem rahat hem de evli olmak istiyorlar.
Daha kendileri için bir şey yapamazken, bir evlilik 
sorumluluğunun altına girmek onlara zor geliyor.
Onlar, evliliği sadece gelinlik giyip çok güzel bir düğün, 
arkasından da balayı olarak görüyorlar.
Daha sonrası onları çok ilgilendirmiyor. Sıkılıp bunaldıkları yerde, 
“Ay yok ben dayanamayacağım, nerede o bekarlık günlerim, hiçbir 
özgürlüğüm kalmadı en iyisi ayrılsak mı” durumuna geliyorlar.
E iyi de nerede o verdiğiniz sözler, yeminler, 
"Sensiz olamıyorum", "Nefes alamıyorum", 
"Bir gün görmesem ölüyorum", 
"Sensiz hayatı düşünemiyorum" cümleleri. 
Hepsinin altı boş muydu?
Azıcık sıkılıp bunalınca, ayrılık çözüm mü?
Bir sonraki beraberliğinizde daha farklı şeyler mi yaşayacaksınız?
Aynı sorunlar onunla da olmayacak mı?
Önce, evliliğe ne kadar hazırsınız onu test edin.
Bir evliliğin sorumluluklarını yerine getirebiliyor musunuz?
İdare edici misiniz? İdare edilen misiniz?
Önce kendinizi tanıyın.
Ne kadar fedakarsınız? Sevdiğiniz için nelerden vaz geçebilirsiniz?
Bunların cevabını vermeden evlilik işine girerseniz, “Sonunda en 
kötü ayrılırız” felsefesiyle yol almış olursunuz.
Her ayrılık duygusal bir yüktür.
“Ben aşkı yalnız sana yakıştığı için severim,
bana da yaşattığın için çok teşekkür ederim” deyip ayrılırsınız. Tabii bu kadar saygın bir şekilde ayrılabiliyorsanız.)
Sonra ayrılık acısı yerleşir. Şarkılar, şiirler daha anlam kazanır.
Barışma yolları ararsınız belki, bazen de çok geç olabilir.
Ayrılıklar da altından kolay kalkılır şeyler değil.
İki günlük hayatı zehir etmeyin kendinize, ne de başkasına.
Haydi kolay gelsin sizlere:)

Belgin Baykal

Ayna Ayna, Söyle Bana!

“Nasıl seveceğiz bu kadar zor ve problemli insanları.

Herkes hoşnutsuz, memnuniyetsiz ve öfkeli.
Kimse kimseyi idare etmek istemiyor.
Herkeste haklılık duygusu ağır.
Hepsi hayatlarında suçlu arıyor “Her şey senin yüzünden”  
diyebilecekleri.
“Ayna ayna güzel ayna, söyle bana!"
“Benden daha doğru bir insan var mı bu hayatta?”
Ayna dile gelir:) Sen de herkes gibisin!
-Nasıl yani? Delirdin mi ayna?
-Aklını başına al, neler söylediğinin farkında mısın?
-Tabii ki farkındayım. Artık sana yalan söylemeyeceğim.
-Kendini hep özel ve farklı görüyorsun ya; aynı şeyleri bir zaman
geliyor sende yapıyorsun.
En çokta eleştirdiğin şeyleri yapman komik oluyor.
-Nasıl yani! Bende mi yapıyorum? Hiç farkında değilim!
-İşte! Farkında olman için söylüyorum.
-Eleştiriye gelemiyorsun, pohpohlanmaktan hoşlanıyorsun. 
-Sana kimse kötü bir şey söyleyemiyor hemen öfkeleniyorsun, 
kırılıyorsun.
-Kimsenin sorunuyla ilgilenmiyorsun, varsa yoksa kendi hayatın, 
kendi sorunların.
-Her gün her şeyden şikâyet ediyorsun. 
“Mutlu olmak için önce başkalarını mutlu etmen gerekir.”
-Sen sadece kendini mutlu edecek insanları istiyorsun, onlardan da
bir şey gördüğün zaman, kendini ilah ilan ediyorsun. 
-Herkes “Kötü” bir sen iyi oluyorsun.
-Haklısın galiba, böyle düşünmemiştim.
-Şimdi sana soruyorum. Ne kadar gerçek ve ne kadar doğrusun?
Psikologlar ve uzman kişiler, “Önce kendinizi sevin ”derken 
siz kendinizden başka kimseyi sevmez oldunuz.
Onlar sevgi damarlarınızı açmak için, “Önce kendinizi sevin, sonra 
başkalarını daha kolay seversiniz” demek istediler.
O bile yanlış anlaşıldı. Kimsenin kimseye tahammülü kalmadı.
İdare etmek ve iyi geçinmek zül oldu.
Gittikçe bireyselleşme ve yalnızlaşma duygusu, sadece kendini
avutma hali.
İnsanlara duvarlarımızı koyarsak, onlara bütün samimiyetsiz
duygularımızla yaklaşırsak, kendimizi çok farklı tanıtırsak, 
önyargılarımızla onlara şans vermezsek!

Sizce biz ne kadar doğruyuz?

Can Yücel Ne güzel Yazmış;

Her Şey Sende Gizli

Yerin seni çektiği kadar ağırsın

kanatların çırpındığı kadar hafif...

Kalbinin attığı kadar canlısın gözlerin uzağı gördüğü kadar genç...

Sevdiklerin kadar iyisin nefret ettiklerin kadar kötü.

Ne renk olursa olsun kaşın gözün karşındakinin gördüğüdür rengin...

Yaşadıklarını kar sayma yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar

yaşarsan yaşa, sevdiğin kadardır ömrün...

Gülebildiğin kadar mutlusun

Üzülme, bil ki ağladığın kadar güleceksin

sakın bitti sanma her şeyi, sevdiğin kadar sevileceksin.

Güneşin doğuşundadır doğanın sana verdiği değer

ve karşındakine değer verdiğin kadar insansın.

Bir gün yalan söyleyeceksen eğer

bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansın.

Ay ışığındadır sevgiliye duyulan hasret

ve sevgiline hasret kaldığın kadar ona yakınsın.

Unutma yağmurun yağdığı kadar ıslaksın

güneşin seni ısıttığı kadar  sıcak.

Kendini yalnız hissettiğin kadar yalnızsın

ve güçlü hissettiğin kadar güçlü.

Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin...

İşte budur hayat!

İşte budur yaşamak bunu hatırladığın kadar yaşarsın

bunu unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsün

ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutursun...

Çiçek sulandığı kadar güzeldir

kuşlar ötebildiği kadar sevimli

bebek ağladığı kadar bebektir

ve her şeyi öğrendiğin kadar bilirsin bunu da öğren,

Sevdiğin Kadar Sevilirsin...

Sevgiyle Kalın

Belgin BAYKAL

Ayrılabilen Kişileri Seviyorum

Şimdi bu başlığı okuduğunuz zaman “çok saçma,
ayrılmanın nesi güzel” dediğinizi duyar gibiyim.

Evet çok haklısınız, kimse ayrılmayı istemez ve kolay kaldırılır bir şey değildir.
Çevremde o kadar olumsuz ve saygın olmayan ilişkiler görüyorum ki, insanların birbirlerine karşı tahammülsüzlükleri, çözüm bulamamaları ve bunları çevrelerine yansıtmaları cabası.
Buna rağmen, sanki başka hayatları olacakmış gibi kendilerini kurban olarak gösterip,
“Her şeye sizler için katlanıyorum”
“Sizlerin mutluluğu için kendimden vazgeçtim, sizler annesiz babasız kalmayın diye
her şeye katlandım" hikayeleri…
Bunlar çocukları çok ilgilendirmez.
Onlar mutlu ve anlaşabilen anne baba ister.
Birbirleriyle zaman geçirmesini bilen bilinçli ailelerinin olması tek istedikleridir.
O aileden çıkan çocuklar da bu zinciri devam ettirir.
Ben yıllardır anlaşamayan ama ısrarla evliliklerini sürdüren bir ailenin çocuğuyum.
Halen genç yeni evliler gibi bitmeyen sorunlarıyla hem kendilerini hem de bizleri yordular.
Biz onlara hiçbir zaman teşekkür etmedik.
Her zaman, "Keşke hayatlarınızı ayrı ayrı ama mutlu sürdürseydiniz” dedik.

Bu seferde "Bizim anlaşma şeklimiz bu, bugün dünyaya gelsek
yine birbirimizle evleniriz" dediler. ;-)
Ama bizim geçim tarzımızın bu olmadığını bir türlü anlayamadılar.
Çocuklar aldıkları kadar iyidir.
Almadıkları gün sizi en kötü ilan ederler.
Onlar siz güçlü olduğunuz sürece size saygı duyar ve sözünüzü dinler. Hata yaptığınız gün, sizi en acımasız şekilde yargılarlar.
Ya maddiyatınız ya da karakteriniz güçlü olmalı.
Eğer bir ilişkinin düzelmesi için hiçbir emek harcamıyorsanız, o ilişkinin bitme zamanı gelmiştir.
Çocuklarının psikolojisini bahane edenler, dünyanın malını bölüşemeyenler,
“Benden sonra kimseye yar olmasın” diyenler!
“Beni mutlu etmedi, o da mutlu olmasın" diye düşünenler,
“Ben yemedim başkasına yedirmem” bahaneleriyle hayatlarını
tüketen insanlar.
Gerçekten ne kendinizi ne de başkasını sevecek kadar yüreğiniz
var.
Kendinizi mutlu edemediğiniz gibi başkasının da mutluluğuna
engel oluyorsunuz.
Sonra iyilik ve güzellikler üzerine methiyeler döşüyorsunuz.
Önce karşı tarafı bir "İnsan" olarak görün. 

Onun hayatını kısıtlamak ve mutluluğunu engellemek, onun mutsuzluğu için planlar yapmak,
sizin insan olmayan intikamcı yönünüzdür.
Birisini sevmiş olabilir, sizden sıkılmış olabilir, artık eskisi gibi olmadığını düşünebilir.
Sorumluluklarını yerine getirdiği sürece, herkesin yolu açık olmalı.
Bu hayat bu kadar anlam yükleyip yıllarını tüketecek kadar uzun ve gerçek değil.
Aynı hayatı iletişimsiz ve gergin bir şekilde, sürekli tartışarak
“Ama bir aradayız" mesajıyla o çocuğa yaşatırken, mükemmel ve mutlu bir çocuk olduğunu mu sanıyorsunuz?
İnsan hayata kaç kere geliyor, sizin huzurunuzdan daha önemli ne olabilir?
Tabii gerçekten dilinizden düşürmediğiniz o “Huzur arıyorum” kelimesinin anlamını biliyorsanız.
Bu düşüncelerim sizlere çok rahatça ve ters gelebilir.
“Ne geniş bir kadın” diyebilirsiniz.
Ben bunları yazarken, bunların hepsini evre evre yaşamış birisi olarak rahat yazıyorum.
Şu an huzurumun değeri çok fazla, hayatımda benimle yol alan
insanların kıymeti çok büyük. Yapılan iyilikler benim için çok değerli.
Sadece, gerçek insanları seviyorum.
Hayatlarının değerini bilen, insani değerler taşıyan gerçek insanlar…
Sizler de hayatlarınızı elinize alın, onları başkalarının yok etmesine
izin vermeyin.

Tabii gerçekten hayatınızın ve başka hayatların sizin için bir değeri varsa…

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL