Uzakları Seviyorum Artık

Her gün daha az seviyorum insanları…

Kendimi ikna edecek şeyler arıyorum insana dair.

Ama elimi neye atsam, hep hüzün çıkıyor.

Sevgisizlik, çirkinlik, açgözlülük, ihanet…

Dünya, insanların yarattığı çirkinliklerle dolu.

Herkes, mutluluk adına başkasının mutsuzluğu için uğraşıyor.

Herkes haklı ve ısrarlı tutumlarında.

Kimsenin vazgeçmeye niyeti yok,

Ama memnun olan da yok.

Kendi yarattıkları kaosun içinde kaybolup gidiyorlar.

Bir insana iyilik yapıyorsun,

İyilik bile sana ihanet olarak dönüyor.

Bunu yapan yine insan…

Belki en yakının,

Belki de yakın sandığın kişi…

Bunları gördükçe ümitsizleşiyorum,

Ve yalnızlaşıyorum.

Herkesten uzak, mutluluk oyunları oynuyorum belki.

Gerçekten insan arıyorum.

Hassas, düşünceli, sadece “ben” demeyen…

Evet, içimdeki sevgi ölüyor.

Bunu artık çok yoğun hissediyorum.

Yapmacık, sahte mutluluklar saçan insanların yanında

Kendimi sorgulamaktan yoruluyorum.

Herkesin kendini farklı anlatma çabası,

Ya da kendini tanımamaktaki ısrarı

Beni tamamen tüketiyor.

Daha uzaktaki insanları seviyorum artık.

Benim görüşmediğim ama iyiliklerini duyduğum insanları.

Güzel hedefleri olan, güzel işler yapanları.

Doğayı, hayvanı koruyanları…

Küçük detaylara takılmayanları…

Önyargılarını kaldırmış düşünebilen beyinleri.

Uzaktan sevmek, uzaktan özlemek…

Hayaline bırakmak bütün güzellikleri…

Tanımadığın insanlara iyilik yapmak,

Beklentisiz olmak en güzeliymiş.

Çevrende çok insan olması değil,

Gerçekten “insan” olması önemliymiş.

İşte yine: insan seviyorum.

Biliyorum, sevgisiz yapamam!

Ama…

Uzakları seviyorum artık.

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Fasülyeden Hayatlar

Her hayat kıymetlidir,

Zengin olsan da fakir olsan da.

Can taşıyorsan, değerlisin.

Paran olunca daha çok hak etmezsin.

Yüksek standart daha çok değer getirmez.

Önemli olan halden anlamaktır.

İnsanca düşünmeyi unutmamaktır.

Bir televizyon programında bir sunucu ekonomiden şikayet edenlere dedi:

"Bir süre fasulye yemesinler, ölmezler ya!"

Sanki dertleri sadece fasulye yiyememekmiş gibi.

Oysa mesele geçim, hayat pahalılığı, çaresizlikti.

Bunu söyleyen kişiler hiç düşündü mü?

Neyi almak istediniz de alamadınız mesela?

Çocuğunuzla markete gidip mahcup oldunuz mu?

Çocuğun istediğini alamamak nasıl bir duygu?

Sadece 200 lirayla haftayı geçirdiniz mi?

O paradan başka paranız olmadı mı hiç?

Hayattaki tüm zorlukları,

Ekonomisi yetersiz olanlar yaşar.

Deprem olsa, sel gelse…

Siz sarayınızda üzülürsünüz uzaktan.

Onlar ise savrulur, sürüklenir,

Yine de verilen yemeğe şükrederler.

Siz bir hobinize servet harcarsınız.

Onların sigarası bile eleştirilir.

Onlara hiçbir şey yakıştırılmaz.

Tatile gitmemeli, araba almamalı,

Ev sahibi olmamalı, süslenmemeli…

Yani mutlu görünmemeli.

Çünkü o zaman yardım edilmez.

Zavallı ve mağdur kalmalılar!

"İş var, beğenmiyorlar" diyorsunuz ya…

O işler insanlık dışı, ağır koşullarda.

Sabah sekiz, akşam sekiz çalıştırılıyorlar.

Haftada bir gün izin,

Asgari ücret ve kötü muamele.

Vasıfsız yöneticilerle dolu iş yerleri.

Sonra kalabalık minibüsle eve dönüş.

Daha dinlenmeden aynı maraton başlar.

İşte o sigara orada devreye girer.

Tek zevk odur belki hayatta.

Ama o da onu yavaş yavaş öldürür.

“Zaten yaşamıyorum ki,” der içinden.

Sizce savunduğunuz sistem bu insana çare midir?

Fasulye örneğiniz bu yüzden komik kalır.

Bir de ekonomi çok iyi diyen vardı.

Simit ve çayla üç öğün öneren!

Her öğününü keyifle yiyen biri,

Size bütçe anlatıyor, akıl veriyor.

Aynı sofrada oturmadan,

Aynı hayattan geçmeden…

Ekonomi hakkında ne kadar konuşabilirsiniz?

Hayat sizler için güzel belki…

Ama diğerlerinin hayatı sadece "fasulyeden."

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Farklı Kardeş Olmak!

Aynı ailede büyür, bambaşka insanlar oluruz.

Tipler benzer, huylar hiç tutmaz.

Kardeşler farklılıklarını açıkça dile getirir.

Üstelik bunu en acımasız şekilde yaparlar.

“Bunu evlatlık mı aldınız?”

“Kesin bu hastanede karıştı.”

Anne baba da bu söylemlere katılır.

Beğendikleri huyları kendi taraflarına çekerler.

Beğenmediklerini diğer tarafa yüklerler.

Ve o meşhur düello başlar:

“Senin taraf mı, benim taraf mı?”

Kişiler bu oyunda kaybolur gider.

Oysa aynı ailede olmak,

Aynı insan olmak demek değildir.

Kurallar bile çocuklara göre değişir.

Cinsiyete göre büyütülen aileler vardır.

Erkek çocuğa özgürlük tanınır,

Kız çocuğa sınır çizilir.

Bu da huyları etkiler elbette.

Bazısı daha inatçı, daha asi olur.

Bazısı içine kapanır, duyarsızlaşır.

Uyum sağlayanlar ise iyi çocuk sayılır.

Ama iyi çocuk olmanın bedeli büyüktür.

Hiçbir hata size yakıştırılmaz.

Hep mükemmel olmanız beklenir.

Bu çok yorucu bir yük olur.

Kimse ne yaşadığınızı bilmek istemez.

Asi olursanız, sorumluluğunuz başkalarına kalır.

Uyumlu insanlar her yerde tercih edilir.

Çünkü kolay yönetilir, iş yüklenir.

Sabırlı, düzenli ve sorumludur onlar.

Ama sorunlu olanlar daha kurnaz davranır.

Zaferlerini zeka sanırlar,

Kendilerini kazanan ilan ederler.

Uyumlu olanlara saf gözüyle bakarlar.

Ama bu geçici bir zaferdir.

Hayat sonunda herkese adaletini sunar.

Saygı görmezler, mutlu olamazlar.

Bir şeyleri hep eksik kalır.

Ailede de toplumda da roller sabittir.

Bazıları idare eder, bazıları idare edilir.

Ama kardeş kalbi farklı atar.

Anlaşamasalar da kötülük düşünmezler.

Bağlar, arkadaşlıktan daha güçlüdür.

Ve öyle de olmalıdır zaten!

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Sen Çok Özelsin

İnsan her şeyden gider, kendinden gidemez.

Herkesi bırakır, bir tek kendini bırakamaz.

Herkesi değiştirmeye çalışır, kendine dokunamaz.

Çünkü kendini değiştirmeye kıyamaz.

Doğru olduğuna öyle inanır ki,

Anlaşılmadığını düşünür, yalnız kaldığını sanır.

Oysa yalnız değildir, sadece diğerleri gibidir.

Eleştirdiği, beğenmediği kişiler gibi...

Hatalarını göremez, başkalarıyla oyalanır.

Olduğu gibi kabullenmez, oldurmaya çalışır.

Görmek istediği: karşısındaki kendine benzesin ister.

Ama o başkasıdır, başka bir düşünce, başka bir beyin.

Allah herkese “Sen çok özelsin” egosu yüklemiş.

Bu yüzden herkes özel, herkes biraz yalnız kalmış.

Evet, insan yaratılmışların en özeli…

Ama kendi değerini bildiği sürece.

Kendisi gibi olduğu sürece.

Karşısındakinin duygularını görebildiği sürece.

Kalabalık ailelerde bile insanlar kaybolmuş hisseder.

Anlaşılamamış, unutulmuş, kenarda kalmış gibi.

Çünkü ailede bile kimse kimseyi anlamak istemez.

Herkes değer görmek, anlaşılmak ister.

Kimse kimsenin mücadelesine dikkat etmez.

Kendisi ne yaşıyor, ne hak ediyor, önemli olan budur.

Bu bireysel hesaplaşmalar, yalnızlığı artırır.

Ailedeki yalnızlık, toplumda daha da büyür.

Vermeden almak, anlamadan anlaşılmak...

Bu duygularla ne kadar yol alınabilir?

Kendimizi terk edip “biz” olduğumuzda,

İşte o zaman her şey değişir.

Mutluluk bireysellikte değil.

Üretmekte, paylaşmakta ve anlamakta gizli.

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Düşler ve Gerçekler!

Hayat bazen öyle insafsız ki,

küçük bir boşluğundan yakalar.

Hissettirmez en zayıf anında,

seni ta yüreğinden yaralar.


Sezen Aksu’nun yine muhteşem sözlerinden bir bölümü…

Gerçekten de insanın

en zayıf anında içeriye sızan bir virüstür aşk.

Kime? Niye? Neden?

Sorularının yok olduğu bir an.

Direnci düşmüş bedene gelen bir hastalık gibi.

Mantığın yok olduğu,

yüreğinin sesini dinlediğin bir ân…

Kendine uydurduğun bir sürü mazeret.

Gerçeklerden kaçış, düşlerde yaşam...

Her zaman düşlerimizdeki gibi bir yaşam bekleriz.

Her şeyin bizim isteklerimiz doğrultusunda geliştiği,

olmadığı zaman hayal kırıklıkları yaşadığımız...

Zararsız bir dünyada umutlarımızla yol aldığımız,

bir insana yüklediğimiz bir sürü olgu ve nitelik...

İşimize geldiği gibi görme eylemi...

Gözümüzde büyüttüğümüz ve

istediğimiz kimliğe soktuğumuz hayalimiz…

İşte ikilem burada başlar:

Düşlerimiz ve Gerçeklerimiz…

Yüzleşemediğimiz ve yüzleşmekten korktuğumuz,

sonrasını göze almakta zorlandığımız güçlüktür gerçekler.

İki hâli vardır benliğin ve kişiliğin:

Ya hayallerini seçip o dünyada yaşarsın,

ya da hayallerini yıkıp gerçeğe uyanırsın.

Bedeninize ve ruhunuza hangisi uygunsa,

seçiminiz o yönde gerçekleşir.

Bazen hayal gördüğümüz şeyler gerçeklerimizdir.

Bazen gerçeklerimizi hayal görmek isteriz.

“Düşler ve Gerçekler” işte ayrı ayrı yaşar…

Sevgilerimle,

Belgin Baykal

Kadın mı Zor, Erkek mi?

Hayatta en zor ve en keyifli şey ne deseler,

herhalde “Kadın olmak” derdim.

Bir kadının gücü, yüreği, sevdası, analığı, evlatlığı,

arkadaşlığı, desteği, fedakârlığı, ileri görüşü, sağduyusu,

sabrı ve her zorluğa karşı ayakta durabilmesi

kadına has bir durum gibi geliyor.

Tabii ki istisnaların olduğunu da unutmamak gerekir.

Ama biz çoğunluktan ve genel durumdan bahsediyoruz.

Hayatta en zor ve en keyifli şey ne deseler,

herhalde “Kadın olmak” derdim.

Bir kadının gücü, yüreği, sevdası, analığı, evlatlığı,

arkadaşlığı, desteği, fedakârlığı, ileri görüşü, sağduyusu,

sabrı ve her zorluğa karşı ayakta durabilmesi

kadına has bir durum gibi geliyor.

Tabii ki istisnaların olduğunu da unutmamak gerekir.

Ama biz çoğunluktan ve genel durumdan bahsediyoruz.

Erkekler kadını çok sever gibi gözükse de,

kadın en çok nefret ettiklerinin arasındadır.

Trafikte sevmez, iş hayatında sevmez,

çok aradığında sevmez, aramadığında sevmez,

kıskanmadığında sevmez, kıskandığında sevmez…

Fikri olmadığında sevmez, fikir verdiğinde sevmez,

yemek yapmadığında sevmez, oyunda yenilince sevmez,

başkasıyla konuşurken hiç sevmez.

Genelde kadınlar için,

“Hiçbir şeyle mutlu olmuyor.” deseler de,

kadınları da kolay kolay aratmazlar.

Bir kadından beklenti çok büyüktür.

Kadınların mükemmel erkek arayışı gibi,

onlar da mükemmel kadın ararlar.

Basit gibi görünseler de

kendi dünyalarında onlar da karışıktır.

Anlaşılmak isterler

ama anlamak konusunda çok yetenekli değillerdir.

Erkek olmak, duyguları saklayarak yaşamayı öğrenmektir.

Güçlü olmak zorundaymış gibi davranıp

çoğu zaman yalnız kalmaktır.

“Bir şey yok” diyen cümlesine

koca bir dağ sığdırmaktır.

Sevmeyi bildiği hâlde,

göstermeyi öğrenememiş olmaktır bazen.

İki tarafın da birbirinden çok farkı yoktur aslında.

Tüm bu zorlukları düşününce

yine de kadın olmak… başka bir şey.

Hem kırılgan hem güçlü,

hem çocuk hem anaç,

hem suskun hem anlatan…

Bazen yalnızlığında saklanan,

bazen kalabalıkta sesi duyulmayan…

Kadın olmak,

görünenden çok daha fazlası olmaktır.

Sevildiğinde hayatı yeşerten,

değersizleştirildiğinde kendini bile unutan bir hâl...

Bir kadının gerçek değerini bilenin

hayatı kolay olur.

Ama onu anlamayanın,

tüm ömrü eksik geçer.

Sevgiyle kalın,

Belgin Baykal

Teşekkür Etmek Gerek Hayata!

"Üzülme" der Mevlânâ ve devam eder:

Kızma hiç kimseye yaptıklarından dolayı,

aksine teşekkür et ihanet edenlere, sadakati öğrettikleri için…

Minnet duy yalancılara,

doğrunun farkına varmanı sağladıkları için…

Mutsuz edenlere dua et,

mutluluğu daha derin hissettirdikleri için…

Herkesi sev, yaşamına bir anlam kattıkları için…

Hayat bu yüzden daha güzel,

siyahlar beyazı fark ettirdiği için."

Hayata bakış açımız, bizim mutluluğumuzdur.

Eğer her şeyde bir kusur arıyorsak,

başımıza gelen olaylarda "Neden her şey beni buluyor?" 

diye isyan ediyorsak, mutsuz olmaya adayız.

Bunları bir ödül olarak görmeyi öğrenmeliyiz.

Yaşanılanlar bizim için değerli öğretilerdir.

Gittikçe zorlaşan hayat şartlarında,

birbirimizi mutlu edecek olaylarla beslemeliyiz.

Kimseyi mutsuz ve tedirgin etmeye hakkımız yok.

Sürekli size sorun getiren ve mutsuzluk yaşatan insanlar,

yalnızlığı istemeden kendileri seçerler.

Bunun adını da “karakter” koyarlar:

"Kimseyi umursamam, onlar beni umursasın" hali…

Size ne yaptıklarının farkında bile değillerdir.

Ama siz yapılan her şeyin farkında olursunuz

ve ona göre davranmayı tercih edersiniz.

Bazen idareci kimliğinizle, bazen zorunluluktan

bu kişileri hayatınızda tutarsınız.

Onlardan hayatımıza yansıyan olumlu ya da olumsuz her şey

bizim tecrübemiz olur.

Karşımıza çıkan insanların hepsinin

bizim hayatımızda bir görevi vardır.

Tıpkı bizim de onların hayatında olma görevlerimiz gibi…

Karşılıklı olarak hayatlarımızda yaptığımız bir alışveriştir yaşanılanlar.

Kimisi acı, kimisi mutluluk verir.

Bazıları büyük öğretilerimiz ya da öğrettiklerimiz olur.

Bazen yaşadığımız olumsuz şeylerin

hiç bitmeyeceğini düşünürüz.

Ama her şey gibi, mutsuzlukların da bir sonu vardır.

Bu sürede yaşadıklarınızı nasıl karşıladığınız

ve mücadele edişiniz çok önemlidir.

Bir daha aynı hataları tekrarlamazsanız,

paha biçilmez bir tecrübe kazanırsınız.

Yani mutluluğunuzun anahtarı artık elinizdedir.

Neyin iyi, neyin kötü olduğunu ayırt etmeye başladığınız zaman,

başlamıştır tecrübeyle yolculuk.

Geriye dönüp baktığınızda, yaşadığınız her şey için

hayata ve kişilere teşekkür edebiliyorsanız,

artık mutlu olmayı bilen bir insansınız.

Hayatınızda en güzel makama erişmişsiniz.

Kendinizi tebrik edebilirsiniz artık.

"Başkalarının acılarından, geçmiş felaketlerden ders alanlar,

gerçekten mutlu kimselerdir." – Hz. Ali

Belgin Baykal