Ne Zaman Emekli Olacağım?

Emeklilik…

Yıllardır çalışan herkesin bir gün ulaşmayı hayal ettiği o sihirli kavram.

"Bir gün emekli olacağım" düşüncesiyle sabredilen yıllar,

Ertelemeler, planlar, umutlar…

"Hele bir emekli olayım" cümlesi,
çalışanların dilinden düşmeyen ortak bir umut hedefi.

Ben de bu konuda kendimi şanslı sayanlardanım.

Genç yaşta iş hayatına atılmamın avantajını,

erken emeklilikle görmüş biri olarak bunu rahatlıkla söyleyebiliyorum.

Ama çevreme baktığımda…

Aynı şansı herkes için söylemek mümkün değil.

Birçok kişi geleceğini göremiyor.

Herkeste ortak bir endişe var: "Nasıl olacak bu iş?"

Motivasyon düşüklüğü almış başını gitmiş durumda.

Çünkü alınan kararlar çoğunlukla masa başından,

hayatın gerçeklerine dokunmadan alınıyor.

"Avrupa’da böyle, Amerika’da şöyle…" diyerek yapılan düzenlemeler,

Türkiye'nin kendine özgü yapısıyla hiç örtüşmüyor.

Bizim çalışma şartlarımız, sosyal güvencemiz,

emekli olunca yaşayacağımız hayat…

Onlar gibi değil, olmadı da zaten.

İnsanlara umut değil, belirsizlik veriliyor.

“Ne zaman emekli olacaksın?” diye sorduğunuzda,

yüzler ekşiyor, cevaplar kaçamaklaşıyor.

"Sayamıyorum bile…" diyorlar.

Çünkü 30 yaşında olan birisi için o tarih,

sanki bir başka ömre aitmiş gibi görünüyor.

Üstüne bir de 58-60 yaş sınırı ve 7000 gün prim şartı…

Birçok insanın gözünde, bu tabloya bakınca,

gelecek yerine belirsizlik, huzur yerine tükenmişlik beliriyor.

Oysa bu konu sadece “maliyet” olarak görülmemeli.

Bir insan, ömrünün büyük bir kısmını çalışarak geçiriyorsa,

karşılığında hak ettiği dinlenmeyi de görebilmeli.

Çözüm yok mu? Elbette var.

İstenirse yaratılır.

Vergilendirmede ayrı bir fon oluşturulur,

“emekliliğe destek katkısı” gibi.

İnsanlar neden ödediğini bilerek katkı sunar.

Hem sistem ayakta kalır, hem insanlar umutla çalışır.

Ama asıl ihtiyaç duyduğumuz şey:

insanca bir sistem, insanca bir yaklaşım.

Biraz daha empati.

Biraz daha adalet.

Ve en önemlisi, çalışanlara “değerli” olduklarını hissettirecek bir bakış açısı.

Unutmayın, çalışanın motivasyonu, ülkenin geleceğidir.

Ve lütfen…

Hiçbir hayali, "Bir gün emekli olunca yaparım" diye ertelemeyin.

İmkânınız varsa, bugün başlayın.

Çünkü gerçekten geleceğin ne getireceğini kimse bilmiyor.

Sevgiyle kalın,

Belgin BAYKAL

Magazin mi, Mahremiyet mi?

Gündemdeki aşklar ve skandallar sanki hepimizi çok yakından ilgilendiriyor.

"Kim kiminle birlikte?",

"Evlenmiş mi, ayrılmış mı?",

"Hamile mi, değil mi?",

"İlk sevgilisi kimmiş?",

"Kaç kişiyle beraber olmuş?"

Bu sorular ekran başında hepimize sorulmuş gibi izliyoruz magazin programlarını.

Oysa gerçekten bu kadar ilgilenmemiz gerekiyor mu?

Magazin haberlerine bakıyorum da…

İyi ki ünlü biri olmamışım!

Gerçekten bu kadar sabırlı olamazdım.

Yakın bir arkadaşımla yemeğe çıksam,

Ertesi gün gazetelerde sevgili olarak uyansam…

Ayağım burkulup yanlışlıkla birinin koluna tutunsam,

"Çok içti, ayakta duramıyordu!" diye başlık atılsa…

Her gün gerçekle ilgisi olmayan bir haberle güne başlamak…

Evet, magazin haberciliği 'ne kadar abartı, o kadar reyting' formülüyle iş yapıyor.

Ama o insanların bir hayatı, bir ailesi, bir mahremiyeti var.

Ve bazıları gerçekten sadece işini yapıp sahneden inmek istiyor.

“Onları biz ünlü yaptık, istediğimiz gibi haber yaparız” yaklaşımı,

zorbalıktan başka bir şey değil?

Evet, kameraların ilgisini seven ve her fırsatta görünmek isteyen isimler var.

"Şurada olacağım, gelin beni çekin!" diyenler…

Onların haberini yapın, ne istiyorlarsa versinler size.

Ama sırf tanınıyor diye, sokakta yürürken bir fotoğrafını 

ya da videosunu çekmek,

sürekli özel hayatına müdahale etmek…

Bu çok hazmedilir bir şey değil.

Işıl ışıl görünen hayatların bedeli de ağır oluyor.

Yediğiniz, içtiğiniz, sevdiğiniz, güldüğünüz, ağladığınız...

Her şeyiniz ortak alan oluyor.

Bir sabah baş ağrısıyla kalksanız bile görenler için haber oluyor.

“X çok bitkin görüntülendi.”

Ve maalesef bazı insanlar bu haberlere koşulsuz inanıyor.

O yüzden basın özgürlüğü kadar, mahremiyete de saygı olmalı.

Ünlü olmak, özgürlüğünden vazgeçmek zorunda kalmak değildir!

Bu baskılardan bunalan birçok isim, çareyi yurt dışında, 

özellikle Amerika’da buluyor.

Basın mensupları biraz da empati yapmalı.

Haber başlığı atmadan önce iki kere düşünmeli.

Magazin sadece eğlence değil, aynı zamanda etik olabilir.

Birinin utancı, mahcubiyeti ya da mutsuzluğu,

sizin mesleki "başarınız" olmasın.

Sevgiyle kalın,

Belgin BAYKAL

Eğitim Sistemimiz Nereye Gidiyor?

Eğitim ve öğretim sisteminde alınan ani kararlarla, 

milyonlarca gencin ve yeni eğitim hayatına atılan 

çocuklarımızın geleceği ciddi anlamda etkileniyor.

Bir dönem "Dershaneler kapatılacak!", sonra 

"Sınav sistemi değişiyor!", ardından "Uzaktan eğitime geçiyoruz!", 

şimdi de "Etüt merkezleri, online platformlar ve 

özel derslerle destekleyin" deniliyor.

Ama hâlâ ne öğrenciler ne öğretmenler bu değişikliklerin hızına yetişebiliyor.

Bir yandan EBA, online dersler, pandemideki kopukluklar derken, 

diğer yandan LGS, YKS gibi tek bir güne sıkıştırılmış 

sınavlarla geleceğini belirlemeye çalışan bir nesil büyüyor.

Çocuklar neye inanacağını şaşırdı. 

Kimliklerini tanımadan, ailelerinin beklentileri ve sistemin baskısıyla 

baş etmeye çalışıyorlar.

Devlet okullarında eğitim kalitesi eşit değil. 

Birçok öğretmen, maddi tatminsizlik nedeniyle kendini geliştirmek yerine

özel derse yöneliyor.

Çocuklar, okulda öğrenemediklerini sosyal medyada videolarla ya da özel platformlarla tamamlamaya çalışıyorlar.

Yabancı dil bilgisi hâlâ "hello-how are you" seviyesinde, 

matematik dört işlemden ibaret, 

tarih ezber, coğrafya haritasız... 

Türkçe ise sosyal medyada katlediliyor. 

Noktalama işaretleri, büyük harf kuralları neredeyse kullanılmaz hale geldi.

Eğitimin temel amacı, sadece sınav kazandırmak değil, ahlaklı, 

üretken, sosyal bireyler yetiştirmek olmalı.

Sınavlar bu kadar belirleyici olmamalı. 

Gençler, tüm bir yılı sadece 3 saatlik sınav için yaşıyor. 

Sınav günü mide spazmı geçirenler, bayılanlar, kaygıdan uyuyamayanlar 

geleceğini bu sistemle belirliyor.

Aile baskısı, "başarılı ol" cümlesinin ardına gizlenmiş hayal kırıklıklarını da beraberinde getiriyor.

Eğitimde önce altyapı oluşturulmalı. 

Pilot uygulamalar yapılmalı. Avrupa ülkeleri bu konuda örnek alınmalı. 

Öğrenciler yeteneklerine göre yönlendirilip desteklenmeli.

Ve en önemlisi: Çocuklarınızdan robot gibi davranmalarını beklemeyin. 

Onlara değer verin, sevgi gösterin, mutlu olmalarını önemseyin.

Klasik nasihatlerle değil, birlikte zaman geçirerek yol gösterin. 

Renkli, anlayışlı, esprili olun. Eğitimi birlikte yaşayın.

Unutmayın, her şey sizin elinizde.

Hepinize kolay gelsin, iyi dersler:)

Belgin BAYKAL

Ne Kadar Samimisiniz?

Size biri derdini anlatırken, onu nasıl dinlersiniz?

Canı gönülden tüm kalbinizle mi?

Yoksa bir an evvel anlatsa da gitse durumunda mı?

Sizin etrafınıza yaydığınız elektriğiniz ve ifadeleriniz 

karşı tarafa olduğu gibi yansır.

Size notunuzu verir, daha sonra ne yaparsanız yapın 

her zaman onun beyninde öyle kalırsınız.

Başkalarına verdiğiniz değer kadar değer görürsünüz.

Bunu vermeden beklerseniz çok hayal kırıklığı yaşarsınız

ve farkında olmadan karşı tarafı suçlarsınız.

Neden öyle davranıldığına ve söylendiğine dair hiçbir fikriniz yoktur.

Hak etmeden bu durumla karşılaştığınızı sanırsınız.

Halbuki, karşılaştığınız bu durum sizin verdiğiniz olumsuz elektriktir.

Siz, kaşınız gözünüz bir havada soru sordunuz, ona göre de cevap aldınız.

Bir gün gerçekten en samimi duygularınızla birisiyle görüşmeye çalışın.

Net olun ve içinizden geldiği gibi kendinizi anlatın.

Hiçbir abartıya ve gösterişe kaçmadan…

Karşı tarafın sizi önemsediğini ve daha sıcak davrandığını göreceksiniz.

Çünkü ona tüm samimiyetinizle yaklaştınız ve içinizi açtınız.

Size farklı dönmesi mümkün mü?

Yine kendinizden örnek verin! Bir arkadaşınız geldi 

ve çok hoşlanmadığınız her zaman farklı bulduğunuz birisi.

O gün gerçek benliğiyle ve tüm içtenliğiyle size 

sorunlarından ya da kendinden bahsetti.

Ona karşı kaba ve duyarsız konuşma yapabilir misiniz?

Eğer dostluk ve arkadaşlık ölmüş diyorsanız, yine kendinize bakın!

Siz ne kadar dostsunuz?

Karşı tarafın her zaman yanında mı oldunuz?

Siz onun her zamanında güveneceği insan mıydınız?

Sadece anlatan olmayın, aynı zamanda iyi bir dinleyici olun,

Unutmayın ki! Karşı tarafta sizin gibi dinlemekten zevk almıyor olabilir.

Onun da birikmiş hikayeleri olabilir.

Bir nefeste her şeyinizi anlatıp ama onu dinlemezseniz, 

artık sizinle çok hevesli görüşmek istemeyecektir.

Konuşurken eleştirel ve yıkıcı olmayın.

Karşı tarafın buna ihtiyacı olmayabilir. 

Daha yapıcı ve anlayışlı yaklaşın.

Sonunda her şeyin sizde bittiğini anlayacaksınız.

Dünya güzeli bile olsanız, kimse sizi idare etmek zorunda değil!

Bir süre sonra karşı tarafta bıraktığınız etki, sadece ruhuna yansıyacaktır.

Anlayışlı ve içten olun…

Montaigne bir sözünde, “Senin herkesten beklediğin muamele, herkesin de beklediği muameledir”

Sevgiyle Kalın...

Belgin BAYKAL

Kadının Yeri!

"Hanım" lafı nereden geliyormuş meğer!

Söylenir ki, bir gün Cengiz Han, tüm hanlarını toplamış, 

sağ yanına da eşini oturtmuş.

Cengiz Han, hanlarına:

— “Ben Hanlar Han’ı Cengiz Han, hepinizin hanıyım” demiş.

Eşini göstererek:

— “Bu da benim hanım” demiş.

İşte erkeklerin “eşim” anlamında kullandıkları “hanım” kelimesi oradan geliyormuş.

O zamanlar bile, güç ve kuvvetinin en zirvede olduğu döneminde Cengiz Han, 

eşinin yerini ne kadar önemli kılmış.

Herkesin önünde, saygınlığını ve toplumdaki yerini belirtici 

bir şekilde seslenmiş hanımına.

Bizde ise kadının yeri hâlâ tam olarak saptanamamış…

Ne yaparsa yapsınlar, erkeklerin birçoğunun gözünde kadın hâlâ 

koca bir hiç olarak görünüyor. Ya da öyle görmek istiyorlar.

“Eksik etek” diye adlandırılan kadın, ne kadar çalışıp didinse, 

toplumda bir yer edinse de, eşinin gözünde gerekli sevgiyi ve ilgiyi göremiyor.

Bazı kadınlarımız, köle pazarı gibi hem para kazanıp hem de 

işsiz kocalarına bakarken, ayrılmayı ağzına bile alamıyor.

Cesur olanlar ise ölümü göze alarak evlerinden ayrılıyorlar.

Burada devreye cehalet, kıskançlık ve aşağılık kompleksi giriyor.

Kendisine yetemeyen erkeğin gözü dönüyor ve evine dönmeyen 

karısını gözünü kırpmadan öldürüyor.

Şiddet gören kadınlar için “Mor Çatı” kurumu tüm sorumluluklarını üstlenerek 

onlara yardımcı olmaya çalışıyor.

Toplum olarak bizim de destek vermemiz gerekiyor.

Ama en çok da görev emniyetimize düşüyor.

Şikayetler önemsenmeli ve kadınlarımız daha fazla korunmalı…

Daha çok eğitici seminerler verilmeli, bununla ilgili televizyon programları olmalı.

Artık televizyonun girmediği ev yok gibi. En etkin iletişim aracı.

Ama bizde maalesef daha çok, lüks hayata özendirici ya da aşiret

ve intikam dolu diziler yer alıyor.

Artık bu ölümlere bir son verilmeli…

Kadın, tüm toplumlarda gerçekten kutsal bir değer taşımalı.

Öncelikle “anne” olma özelliğinden dolayı.

Her kadın, sevildiği sürece yapamayacağı özveri yoktur.

Çalışma şekli sadece ve sadece “sevgi ve övgüdür”.

Kadınlarımıza sahip çıkalım…

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Başka Yaşamlara Özlem!

Hiçbirimiz sahip olduğumuz hayata tam anlamıyla malik değilizdir.

Başkalarının yaşamları, aileleri, çocukları hep örnek teşkil eder.

Herkes birbirini mukayese ile ne canlar yakar.

Memnuniyetsizlikler hep örneklemelerle gün yüzüne çıkartılır.

Bütün çevremiz gözden geçirilir ve örnek verilecek adaylar bulunur.

En ufak tartışmalarda ya da keyifsiz durumlarda hazır kişiler ortaya sunulur.

Herkesin kocası, çocuğu, karısı, annesi, babası, 

kardeşleri başka bir kıymet kazanır.

Bilmezler ki o örnek gösterilen aileler dört duvar arasında neler yaşarlar.

Gerçekten örnek midirler? 

Ya da onların gözünde de sizin örnek olabileceğiniz gibi,

“Komşunun tavuğu, komşuya kaz görünür” Ne kadar güzel bir atasözüdür.

Sizde olan şeylerin, başkasında daha kıymetli gözükmesi…

İnsanlar ellerindekinin kıymetini gerçekten kaybedince anlarlar.

Her kaybettiklerinde de ders aldıklarını sanırlar ama 

bir zaman sonra değişen hiçbir şey olmaz.

Doğası gereği eski haline dönerler.

Sahip olduğu şeyi elinde tutma kavramını henüz keşfedememiştir.

Daha doğrusu çok şey yaptığını sanır ama yapılması 

gereken gerçek şeyleri yapmaz.

Sevdiklerinden sevgisini ve ilgisini esirger.

Madde gibi görür her şeyi.

"Bütün ihtiyaçlarını karşılıyorum daha ne istiyor" şeklinde!

Hiç kimse kaybetmeyi düşünmez.

Ama büyük bir detay atlanır.

Sahip olduklarınıza ‘sizin’ duygusuyla bakmayın!  

Anlık yanınızda olduğunu düşünün,

Ertesi günü başınıza neler geleceğini biliyor musunuz?

Sizin olduğunu sandığınız şeyler gerçekten sizin mi acaba?

Ölüm ve ayrılık denen bir kavramın olduğu yerde, 

bu kadar emin bir hayat nasıl yaşanır?

Her gün bir daha görüşmeyecekmiş düşüncesiyle 

baktığımız zaman, yine aynı ilgisizliği gösterebilir miyiz?

Size değer veren insanlarla oturup sohbet etmek yerine,

televizyon izliyorsanız ya da başka şeylerle zaman geçiriyorsanız 

kaybınız gerçekten çok derin olur.

Sadece iyi not alınca çocuklarınızı sevip takdir ediyorsanız 

onların çocukluklarını çalıyorsunuz demektir.

Onların her gün sağlık ve mutlulukla eve gelmeleri en büyük ödüldür.

Çocuklarınızı, eşinizi, dostunuzu değer vererek karşılayın ve uğurlayın,

Sizin için ne kadar önemli olduğunu hissettirin. 

Çünkü çok hazırlıksız yakalanabilirsiniz.

İçinizde ne çok keşkeleriniz kalır.

Bugünden itibaren var mısınız? Hayatınızı tekrar gözden geçirmeye.

Sahip olduğunuz her şeyle gurur duyun ve şükredin.

Başka hayatlara değil, kendi hayatınıza sahip çıkın 

çünkü birileri de sizin hayatınıza özeniyor olabilir.

Sevgilerimle...

Belgin BAYKAL

Video Kliplerim

Evlilik mi? Hazır mısınız gerçekten!

   

Evlilik kararımızdan sonra, nikah günü almak için çalıştığım

iş yerindeki müdürümden o gün için izin istemiştim.

İkinci evliliğini yapmış, evliliğin bütün sancılarını yaşamış biriydi.

Bana, “Aman! Evlen de, sen de gör nelerle karşılaşacaksın” demişti.

O günkü mutluluğumla bu sözler çok anlamsız gelmişti.

Kendisi kötü bir şey yaşamış olabilirdi, ama benimki farklıydı.

İlişkimin özel olduğunu düşünüyordum, herkes gibi…

İlk zamanlar her şeye özen gösteriliyordu.

Yemekler en az üç çeşit, gelen-giden misafirler neşeyle karşılanıyordu.

Zamanla o mutluluk, yerini yorgunluk ve gerginliğe bıraktı.

Herkeste dediğini yaptırma telaşı vardı.

“Sözümü geçirdim geçirdim, yoksa ipleri bir daha eline

alırsa bu iş yürümez” tarzı cümleler baş göstermeye başladı.

Koşulsuz itaat beklentisi…

Uyunursa iyisin, uymazsan kötüsün!

Hiçbir şey ilk heyecanı gibi kalmıyor.

Dengede başlayan tahterevalli, zamanla tek tarafın 

yüklendiği bir mücadeleye dönüşüyor.

Bir taraf rahat davranıyor, diğer taraf tüm eksiklikleri tamamlamaya çalışıyor.

Evlilik kurumuna duyduğu saygı ve çevrenin 

"yuva kutsaldır" telkinleriyle kendi mesaisini ikiye katlıyor.

Ancak tüm bu çabalar, karşı tarafın kendini değerli hissetmesinden 

öteye geçmiyor.

Zamanla bir tarafın sevgisi azalıyor, diğerinin ise bundan haberi bile olmuyor.

Ta ki finale gelene kadar…

İlişkinizin gerçekten farklı olmasını istiyorsanız,

saygı ve dayanışma vazgeçilmezdir.

Dengeleri koruyabilmek için, her iki tarafın da empati yeteneği güçlü olmalı.

Eğer sadece kendinizi düşünürseniz,
bir gün karşı taraf sizi taşımaktan yorulur.

Ve o gün geldiğinde,

“Neden böyle oldu?” diye sormayın.

Kendinizi kollamayı bırakın…

Güzel günler sizi bekliyor.

Sevgilerimle,

Belgin Baykal

Ruh İkiziniz Var mı?

Aşkı yaşama ya da âşık olma hayali,
sizi yeni umutlara taşırken ruh ikizinizi bulma isteği devreye girer.

Fallar bakılır, her şekil yorumlanır.

Adım adım ruh ikizinize kavuşma vakti geldiği

söylendikçe içinizi mutluluk kaplar.

Kimdir bu "Ruh İkizi"?

Gerçekten siz ne yaparsanız onu mu yapar?
Sizin gezdiğiniz, sizin yediğiniz şeylerden mi hoşlanır?
Düşünceleri sizinle birebir aynı mıdır?
Giyimi kuşamı sizin tarzınız mıdır?
Onu her düşündüğünüzde o da sizi mi düşünür?

Yoksa âşık olma vaktiniz geldiğinde,
gördüğünüz iki benzerlikten sonra
kendinize ruh ikizinizi bulduğunuzu mu itiraf edersiniz?
Yalnız kalmaktan mıdır, sevgi açlığından mıdır?

“Uysa da olur, uymasa da” diyerek
gözü kapalı atlanıyor ilişkilere.
Hızlıya alınmış film gibi yaşanan ve
çabuk tüketilen ilişkilerde nedense ruh ikizi çabucak kayboluyor.
Ya da bulunduğu sanıldığı için, gidişi bir sır oluyor.
İki taraf da birbirinin arkasından atıp tutuyor.

Bir ilişkiyi yaşamadan adını koymak çok zor.
Bazen olmaz dediğiniz ilişkiler çok güzel yol alır,
bazen de tam tersi olabilir.

Ruh ikizi, “Olsa da olur, olmasa da” denilecek biri değildir.

Kendimi düşünüyorum…

Ruhum sürekli değişiyor.
Bir gün beğendiğimi zamanla beğenmeyebiliyorum.
Yemek alışkanlıklarım değişebiliyor,
gezilerim, hobilerim, keyiflerim…
Her şeyim değişebilirken,
yani ben kendi ruhuma ikiz olamamışken,
benim ruhumun ikizini bulmak kime nasip olabilir?

Ya da benimle aynı özelliklere sahip biriyle
ne kadar süre beraber olunabilir?
Bazen kendi ruhumuzdan sıkılırken,
aynı ruhun ikizinden zaman içinde sıkılmaz mıyız?

Ruhunuzu yormayacak,
sizi dinlendirecek,
sizi eğlendirecek ve
sorun yerine çözüm olabilecek birisini bulursanız…
İşte ruh ikiziniz o’dur.
Sonuna kadar sahip çıkın ve bırakmayın.

Ruhunuza ve bedeninize iyi bakın.

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL

Her Zaman Masum muyuz?

Ne kadar kendimize inanan, hatalarından ders almayan insanlarız?
Her olayda savunmadayız.
Diğer taraftan bakıp düşünmek yerine,
sonuna kadar savaşmayı tercih ediyoruz.

Olayların üzerine gitmemeyi,
durup üzerinde düşünmeyi öğrenemedik bir türlü.
Geçmişten gelen savaşçı ruhumuzdan mı kaynaklanıyor acaba?

Kelimeleri içimizde tutmak zor geliyor,
haklıyken haksız yere düşüyoruz.
Sözler tüketiliyor, kalpler kırılıyor…

Bunun üzerine özür dileyemeyecek kadar da "gururluyuz"…

Hayatta bütün seçimlerimizi aslında kendimiz yapıyoruz.
Sadece seçemediklerimiz ailemiz ve çocuklarımız.
Doğduğumuz zaman elimize bir katalog verselerdi,
herhalde üzerinde çok oynamalar yapardık:
"Annem bu olsun, babam bu olsun, kardeşlerim şunlar olsun..." diye. :)

Ne yazık ki elimizdekilerle yetinmek durumundayız.
Aynı zamanda geçinmek ve kabullenmek zorundayız.
Her zaman haklı olamayız. Önce bunu bilmemiz gerekiyor.
Hataları başkalarına yüklemek yerine,
önce kendimizi gözden geçirelim:

• Ne kadar doğruyuz?

• Ne kadar güveniliriz?

Herkes kendisini sevmeli diyoruz ama
bu kavram sıkça karıştırılıyor.
Bencillik ile kendisiyle barışık olmak,
çok başka şeyler.

Ben kendimi insan olarak seviyorsam,
başkalarını da sevmeliyim.
Ama sadece kendimi seviyor ve kolluyorsam,
başkalarını sevme ihtimalim çok azalır.
O zaman sadece sözde sevebiliriz.

Peki, neleri değiştirebiliriz?
Kendimizi… tabii ki.
Ne kadar huylarımız ve karakterimiz
değişmeyecek gibi gözükse de,
üzerinde biraz çalışırsak bir hayli yol alabiliriz.

Ben kendimde bunu denedim.
Eski takıntılarımdan kurtulmayı başardım.
Değer bulduğum yerde vakit geçirir oldum.
“Asla” kelimesini kullanırken
daha ılımlı yaklaşmaya başladım.
Herkesi olduğu gibi kabul etme şekli,
hayatımı kolaylaştırır oldu.

Ama!
Yol alamayacağımı hissettiğim insanları bir kenara ayırdım.

Siz de kendinize bir şans verin.
Hayata kendinizi olduğunuz gibi bırakın.
Tıpkı denizde sırtüstü yüzer gibi…

İnsanlara kendinizi olduğunuzdan farklı gösterme çabalarıyla yorulmayın.
İnanın her şey bütün çıplaklığıyla ortada.
Siz ne kadar üzerinizi pahalı şeylerle örtmeye çalışsanız da,
sizin görgünüz, bilginiz, kendinize kattığınız değerler
gerçek değerinizi ortaya koyacaktır.

“Başkası olma, kendin ol. Böyle çok daha güzelsin”
diye boşuna dememiş Tarkan. :)

Belgin Baykal

Kendine Kalıyor İnsan Eninde Sonunda...

Uzun zamandır Nişantaşı’na çıkmamıştım.
İstanbul’da yaşayıp bazı yerleri arada bir de olsa görmemek olmuyor.
Hep aynı yerleri tavaf etmekten bunalıyor insan.
Birkaç ayda bir de olsa Boğaz’ı görmeli, Taksim’de yürümeli,
Adalar’a gitmeli… ama hafta arası.

Yaş ilerledikçe insanların kalabalığı, şehrin yoğunluğu yormaya başladı.
Yeni korna almış sevindirik minibüs ve taksi şoförlerinin,
her fırsatta ellerini çekmeden kornaya basması…
İnsanların birbirlerini ite kalka dolaşmaları…
Durup dururken öfkelenen esnafın birbirleriyle dalaşması
ve daha birçok sebep...

Evi sever oldum, kendimi özler oldum.
Sıcak olsun, temiz olsun,
ocakta pişen yemeği, kaynayan demli çayı olsun.
Evimde arınmaya başladım tüm kirliliklerden.
İki nefesim oldu mekânım.

Huzur kovalar oldum her yerde.
Kendimi anlatmalardan ve anlaşılamamaktan yoruldum.
Artık kendime döndüm.
Ona güveniyorum ve inanıyorum.
Bana yalan söylemiyor,
beni kırsa da sonra yine barışıyoruz.
Çünkü beni iyi tanıyor.
Nelerden hoşlandığımı biliyor,
sıkıntılıysam üstüme gelmiyor.
Ya da halledemediğim bir sorunum varsa
beni dinliyor ve rahatlatıyor.

Bazen her şeyi yüzüme söylüyor.
Haklı ya da haksız…
Onun sözleri kırmıyor.
Çünkü gerçek dostum olduğunu biliyorum.

Ne zaman yalnız kalsam,
ondan başka yine kimsem yok...
Beni oyalıyor, eğlendiriyor, güldürüyor, sevindiriyor,
bazen de ağlatıyor.

Bu zamanda insana can lazım, yoldaş lazım…
Ne sevda ne de dostluk ilişkileri...
Hiçbirine güvenilmiyor artık.

“Canımsın” dediğin insanlar,
sessiz sedasız seni hayatlarından çıkarıyorlar,
haberin olmuyor.
Ne kadar çabuk infaz ediyorlar, sorgusuz sualsiz...
Söz hakkın bile kalmadan kendini ipte sallanır buluyorsun.

Böyle olunca,
kimseye “Dostum var, sevdiğim var” diyemiyorsun.
Varsa da o an var,
gelecek için teminat yok.

Hepimiz koşullu sevmeye başladık herkesi:
“Bana iyi davranırsan,
beni mutlu edersen seninle beraber olurum.”
“Kimsenin nazını, sözünü çekemem.”
Durumlarındayız.

Bu şartlarda yalnızlığa gebeyiz.
Aslında kendimize dönmeye başladık.
Kendimizi nazlar olduk.
Nelerden hoşlanıyorsak onu yapmaya başladık.
Bizi sıkmayan insanlarla görüşmeye,
hoşlandığımız ortamları paylaşmaya…

Yani gittikçe azalır olduk.

Küçükken mutluluğumuzu
iki elimizi kocaman açarak ifade ederdik.
Şimdi ise:
“Bir avuç mutluluk yeter.” olduk.

Candan Erçetin’in bir şarkısında söylediği gibi:

Kendine kalıyor insan eninde sonunda…

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL