Ne kadar da “Önemliyiz” kendimiz için.
Her şeyin doğrusunu, eğrisini biz biliriz ya!
Herkes her şeyi yanlış yapar bizim gözümüzde.
Onların davranışları karşısında bir de hayrete düşeriz.
Neden hayrete düşeriz?
Hangi mantıkla?
Başka hayatlarda yaşamış, başka şeylere inanmış bir insan, neden senin gibi düşünsün ki!
Onun değerleri onun yaşanmışlıkları nasıl seninkiyle örtüşsün ki!
Farklı insandan aynı beklenti neden?
O “Sen” değil ki!
Sürekli kendimin de fazlasıyla kullandığı bir cümle aklıma takıldı.
“Ben olsam asla yapmam”
Tabii ki yapmam!
Çünkü ben “Ben” im. Ben, kendi doğrularıma göre “Yapmam” diyorum.
Peki ya onun doğruları ve yaşadıkları?
Ya gerçekten o haklıysa?
Kime göre doğru?
Karşı tarafa çok yüklenmemek gerek aslında!
Başka hayatlara saygı göstermeliyiz ki, onlar da bizim hayatımıza saygı duysun.
Saygı gösterip de saygı görmüyorsak çevremizi eleme zamanımız gelmiş demektir.
Gerçek sevgiye ve sıcak dokunuşa kimsenin “Hayır” diyeceğini sanmıyorum.
Millet olarak aslında sevilmeye açız.
En ufak sevecen bir tavır karşısında şaşırıyor, mutlu oluyoruz.
Alışverişlerimizi düşünüyorum, bize yaklaşımlarında,
"Bu size olmaz",
"Size daha uygun bir şey bulalım"
Ya da, "Bakın sizin için şunu ayırdım" gibi sıcak ve aitlik duygusu veren cümleler ne kadar hoş gelir insana.
Bazı huysuz tipli insanlara da tam tersi etki yapar, o ayrı;)
"Niye bana iyi davranıyor, beni nereden tanıyor?"
"İster alırım ister almam" şeklinde…
Onlar için yapacak pek bir şey yok zaten.
Nerede olursak olalım! Kendimizi özel hissetmek isteriz.
Bunu beklerken de kendimiz öyle yapmaktan çekiniriz nedense?
Birisine yardım etmek, derdini dinlemek, yol göstermek ya da yakın davranmak.
Hep almaya mı meyilliyiz?
Egolarımız hep kendimize yönelik mi işliyor sürekli?
Birilerini idare etmek neden zor geliyor?
Neden hep “Biz” daha önemliyiz?
Gizli gerçek burada yatıyor.
Beklediklerimiz, aslında bizim yapmamız gerekenler.
Biz bunları yapmadan bekliyorsak!
İşte “Bu bize olmaz” …
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder