Ne kolaydır birisini suçlamak…
Başınıza gelen tüm olumsuzluklarda birisine yüklenmek.
Tüm olan bitenin faturasını bir kişiye kesmek…
“Ben suçluyum” demenin güçsüzlüğünü,
“Sen suçlusun” diyerek bastırıp geçmek…
Ortak sorunlarda aynaya bakmak yerine, karşı tarafa ayna tutmak daha çekici gelir.
Kendi hatalarından çok, karşı tarafa hatalarını göstermek, karşı tarafa kendini suçlu hissettirmek…
Belki acımasızca ama gerçek!
Şu ara izleyip izlememekte kararsız olduğum ama her defasında kendimi izler bulduğum
“Öyle Bir Geçer Zaman ki” dizisi.
Tüm duyguları harekete geçiren ve duygusal şiddet içeren, başka bir dizi olamaz.
“Baba” diye anılan kişi, yaptığı tüm olumsuz davranışlarda sadece kendi hayatını ve ona yapılanları düşünen bencil bir adam.
“Ben babayım, her şeyi yaparım" düşüncesinde.
Kırılıp dökülen kalpler, yıkılmış hayaller, çocukluk yıllarına kazınmış kötü hatıralar umurunda bile değil.
Sadece "Benlik" savaşının derdinde…
“Bana bunu nasıl yaparsınız?"
"Size hepsini ödeteceğim" şekli.
Aklının ucundan bile geçmiyor, karşı tarafta yarattığı tahribat.
“Siz bana ne yaptınız” derken,
“Asıl ben size ne yaptım” diye düşünememek…
Ne yazık ki bu tip insanlar sadece dizilerde değil artık…
Herkeste benlik duygusu çok fazla…
Herkes özel ve kıymetli…
Ama karşı tarafında özel olduğunu düşünmek gerekir.
Sorunları paylaşmak da hataları bölüşmek de bir erdemdir.
İnsan olan herkese anlayış göstermek gerekir.
Tek taraftan beklemek haksızlık olur.
Maalesef eski sabır kalmadı kimsede.
Herkes öfkeli, sabırsız ve mutsuz…
Hayatları kolaylaştırmak yerine, zora koşmak daha cazip!
Mutlu olmak istemeyen insanlarla dolduk.
Herkeste birbirini adam etmek ve düzeltme eylemi!
Oluşmuş bir karakter sizce değişebilir mi?
Değişmiş gibi gözükür, olmadık yerde kendine döner,
Yani "Aslına rücu" eder…
Herkesi sevebiliyorsanız olduğu gibi sevin…
Siz değişebiliyorsanız herkes değişir…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder