Neler geçti kim bilir başından,
Sevgi umdun hep başkalarından,
Ağlama gidenlerin ardından,
O giderse ben varım…
Ayrılmam istersen hiç yanından,
Çağırsan gelirim çok uzaklardan,
Eskiden korkardım yalnızlıktan,
Korkmam artık sen varsın…
Geçen gün radyoda o eskimeyen parça çalıyordu, yine Ayten
Alpman’ın o güzel yorumuyla…
Düşündüm! Ne kadar kıymetli sözlerdi söylenen, şimdiki şarkı sözlerine benzemeyen…
Karşılıklı güven duyulan, bütünüyle bağlayıcı sözlerdi.
Birisinin hayatında "Korkma! Bundan sonra ben varım" diyebilmek…
Ya da sonuna kadar güvendiğin bir insan için "Korkmuyorum çünkü sen varsın” diyebilmek…
Bu sözleri sarf edebileceğiniz bir dosta, bir aileye ya da bir
sevgiliye sahipseniz çok şanslısınız.
Yalnızlığın kelime anlamı, tam anlamıyla böyle bir insanın olmaması diye düşünüyorum.
Korkularınızda, endişelerinizde, mutluluğunuzda, umutsuzluğunuzda,
“Hadi gel” diyebileceğiniz bir insan geçiyor mu aklınızdan?
Ya da siz, o çağırılan insan mısınız?
Her durumda karşı tarafın çağrısına koşulsuz gidiyorsanız asla yalnız kalamazsınız.
Ama birisinin ihtiyacı olduğu durumlarda, bahaneler uydurup orada değilseniz, yalnızlığa adaysınız.
Sürekli karşı taraftan beklemek, hiçbir şey vermemek zamane duygusu oldu.
Herkes kıymetli, herkes eşi bulunmaz hissediyor kendini…
“Ben yapamam o yapsın” düşüncesi…
Bu şartlarda sağlam ilişkiler nasıl kurulur?
Ya da kurulan ilişkiler ne kadar sürer?
Birilerinin hayatında "Ben Varım" olmak, bu kadar zor mu olmalı?
Gerçek sevgi ve güven varsa paylaşılan, ben her şeye rağmen "Ben Varım" diyorum…
Ya siz? Siz de var mısınız?
Sevgilerimle,
Belgin Baykal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder